متأسفانه برخلاف مسئولان ورزش و فوتبال ایران که تدارکات را تنها در مسائل فنی جستوجو میکنند بخش عمدهای از تدارکات حضور در جام جهانی مربوط به مسائل غیرفنی و حتی موارد غیرمرتبط با تیم است. تیم ملی اگر هم برای حضور در جام جهانی برنامه خاصی نداشته باشد میزبان برایش برنامهریزی میکند. زمان ورود، محل اسکان، اردوی تمرینی همراه با تأسیسات و تجهیزات کامل، تعیین زمان تمرین، استراحت و حتی تفریح، نحوه جابهجاییهای مقطعی برای برگزاری مسابقات رسمی در شهرهای مختلف روسیه، نوع تغذیه (البته با مشورت متخصص تغذیه و کادر فنی هر تیم) و... همه و همه از سوی میزبان برنامهریزی میشود. اما مباحث اقتصادی که همه تیمهای شرکتکننده در جام جهانی دنبال آن هستند بر عهده خود کشورهای راهیافته به جام جهانی است. البته برنامههای اصلی اقتصادی مانند حق پخش تلویزیونی مسابقات، آگهیهای ورزشگاه و نظیر آن بر عهده فیفاست اما درآمدهای جنبی به ویژه مباحث توریسم ورزشی در زمینه برگزاری سفرهای گروهی برای علاقهمندان به همراهی تیم ملی در جام جهانی، ایجاد غرفههای معرفی ایران و فروش هدایا و سوغات در ورزشگاههای مختلف، ارائه یادمانهای منقش به آرم فدراسیون فوتبال و تیم و نظایر اینها از جمله منابع درآمدی و تبلیغاتی از بابت حضور در روسیه ۲۰۱۸ است که متأسفانه فدراسیون فوتبال همواره از آن بیبهره است و چون تشکیلات تخصصی در این مورد در فدراسیون وجود ندارد و هر مرتبه و بر اساس شرایط، فدراسیون اختیارات خود را به یک یا چند آژانس مسافرتی آن هم با شرایطی مانند قرارداد ترکمنچای! واگذار میکند که تنها منافع شخصی تصمیمگیرندگان در اینگونه قراردادها در نظر گرفته میشود در صورتی که اغلب کشورهای پیشرفته، کارشناسان تحصیلکرده در زمینه توریسم در خدمت ورزش به ویژه فوتبال بوده و با برنامهریزی صحیح و در نظر گرفتن منافع عمومی (نه منفعت شخصی تصمیمگیرندگان) بهترین خدمات را به علاقهمندان ارائه میدهند و عواید آن نیز مستقیماً نصیب فدراسیون مربوطه میشود. البته این برنامهریزی تنها محدود به مسابقات متمرکز و پراعتبار مانند جام جهانی نیست بلکه در بازیهای دوستانه و حتی سفرهای منفرد تیمهای ورزشی هم شاهد آن هستیم.