۱-ارزیابی مردم اصفهان، درست هم از آب درآمد! بازی پر بود از دقایق تماشایی و سرشار بود از لحظههای کمنظیر و کمیاب! از ۴۰ هزار نفری که در نقش جهان حضوری با تمام حواس داشتند، هیچکس مغبون نشد! چه اکثریت ۹۰ درصدی طرفدار سپاهان و چه اقلیت ۱۰ درصدی پرسپولیس که جزیره سرخ را تشکیل داده بودند در دریای زرد.
بازی آنقدر کیفی بود که جا برای هیچ حاشیهای باقی نماند! بازی آنقدر فکورانه شد که مجالی برای هیچ نوع از بیفکریهای ریز و درشت، میدانی باز نشود! هم برانکو و هم کرانچار، حق مردم را ادا کردند! هم پرسپولیس و هم سپاهان، هرچه داشتند رو کردند و روی دایره ریختند! مسابقه بازنده نداشت؛ دوباره شاهد یک نبرد «برد- برد» شدیم! ۴۰ هزار بیننده، میلیونها نفر، برنده!
۲- باید داوری بازی را درست دید و حقش را ادا کرد! درست به همان ترتیب که «اشکان خورشیدی» صحیح قضاوت نمود و حق بازی را بهجا آورد! خورشیدی، هرچه را دید، حسب قانون، مورد داوری قرار داد! خورشیدی نه چیزی را ندیده گرفت و نه خود را به ندیدن زد!
از داور بازی سپاهان- پرسپولیس حرف میزنیم که اشتباه کردن را حق خود ندانست و اشتباه نکردن را وظیفه خود دانست و دنبال ارتکاب ناداوری نبود! خورشیدی، مراقب همه چیز بود و همه جا را پایید!
او یک هند طارمی را دید و به درستی گل نادرستش را نپذیرفت و او، یک خطای پنالتی مدافع سپاهان را دید و درنگ هم نکرد! داور به دیدههایش شک راه نداد و به دایره تردید و تشکیک وارد نشد! او دید و رأی داد؛ رأیهای بیغلط هم!
بازی خوب سپاهان – پرسپولیس، بازی بیستارهای بود! در نقش جهان نمایش تکنیکی از مردان تکنسین ندیدیم! پرسپولیس تا محسن مسلمان را از بازی خارج نکرد، نفسی به راحت نکشید! سپاهان هم با آوردن رضایی جوان، کاری از پیش بردن را تجربه کرد! در این بازی، برانکو و کرانچار، از همه بزرگتر بودند و اشکان خورشیدی هم در این ردیف نمود داشت! داور و بزرگ!
۳- سپاهان تیم دارد اما بازیکن «یکهسوار» ندارد! کرانچار به خوبی از عهده افکار و اعمال تاکتیکی برانکو برآمد! کرانچار نشان داد هنوز هم شناگر قابلی است، اما باید او را به آب رساند! حتی در برکهای کوچک!
اوضاع برانکو، از نظر نیروی پرسنلی بهتر است! برانکو تیم دارد و در سطح فوتبال امروزیها، ستاره هم دارد! یکهسوارانی که راه به «تکروی» میبرند! «تکرو»هایی که به وادی اعتماد به نفس بیش از اندازه میافتند! اعتماد به نفس مخرب! مردانی که میخواهند «یکتنه» تیم را برنده کنند! مردانی که به «خودشان» بیشتر فکر میکنند و در حال ورود به وادی خودخواهی و خودخواهانند!
پرسپولیس باید حواسش را جمع کند! در لیگ آسیا به نحوی! در لیگ برتر هم به نحوی دیگر! همنفس دیو غرور و خودخواهی نباید شد! روی این سخن با جناب برانکو ایوانکوویچ است! مردی که حواسش باید باشد و هست!
نگاهی میاندازیم به کارنامه پرسپولیس: یک- یک با سیاهجامگان، ۳ بر صفر با گسترش فولاد، یک بر صفر بازنده به پیکان، ۲-۲ برابر سپاهان در نقش جهان! ۷ امتیاز از دست داده! ۷ امتیاز به باخت رفته آن هم در بازه زمانی محدود! در عرض یا طول برگزاری ۴ مسابقه! ۷ امتیاز از ۱۲ امتیاز! حریف بعدی الهلال است! در لیگ آسیا!
حواس برانکو جمع است! جمع گلی که بیرانوند آنجوری خورد! جمع توپهایی که احمدزاده «لو» میدهد! جمع توپهایی که در ۱۸ قدم حریف حفظ و پاسکاری نمیشود! پرسپولیس شروع کرده است؛ یک قدم به جلو و دو قدم به عقب برداشتن را!
۴- خود کرده را تدبیر نیست!
تمام حکایت استقلال که در پایان بهترین بازیاش، که مجبور به اخذ مهمترین تصمیم خود- یا اعلان تصمیمی از پیش گرفته شده- شد، در همین ۴ کلمه و یک حرف ربط «را» میگنجد! خودکردهها! و خود سر باز زدنها!
استقلال، آنقدر بیعملی کرد و آنقدر بیعملانه عمل کرد که ناچار شد از یک جدایی زودهنگام!
استقلال به قدری خود را به کوچه علیچپ و به ندیدنهای مصلحتی زد که سرانجام باید همه چیز را نادیده میانگاشت که انگاشت!
از یارگیریهای ناهمگون؛ از تجربهگراییهای غلط، از پس زدن جوانان، از بستن درهای تمرین و تیم و باشگاه، از بلند کردن دیوارها، از نامحرم دانستن همه و منجمله محرمترین مردم که هوادارانند، از فقر مدیریت، از فقدان تجربه، از ارادهگرایی و خودمحوربینی و از خوشخیالی و بدباوری و... همه چیزهای دیگر را بارها گفتهاند! از سوزاندن منصوریان و انرژی سرشارش، از اشتباهات فاش و فاحش خود او که خود مسببش بود! حتی از بله- بلهقربانگوییها!
***
در این دور، که به دور باطل شباهت دارد، استقلال باخت، لیگ برتر باخت! تیم ملی باخت! جوانها باختند و البته که منصوریان هم بیشتر از همه! او را باید دریافت و استقلال را.
