آري، به درستي كه محرم جايگاه عرضه ارزشهاي الهي در برابر ضد ارزشهاي شيطاني است. محرم درخشانترين نمونه گرايش به معروف و ستيز با منكر است. محرم تقابل عيني بينش حق در برابر انديشه باطل است. چنانكه سيدالشهداء (ع) در وصيت خود به محمد حنفيه چنين فرمودند: «من از روي طغيان، عدوان، فساد و ظلم خارج نشدم بلكه براي اصلاح امت جدّ خود خارج شدم تا آنها را به معروف امر و از منكر نهي نمايم.» و ناآراميهاي قلبي آنها را با ايجاد يقين نسبت به وعدههاي الهي آرام نموده و با دعوت به صبوري و ترك دلخواهها، موجبات ثبات احكام رسالت را فراهم آورد. و نگذارم تلاطمات قلبي به عوامل محيطي نسبت داده شده و كامجويي و ستيزهجويي منشأ آرامش معرفي گردد.
از اين رو در مسير تبيين و ترويج بينش خود كه همان اعتقاد اهلبيت(ع) است، در برابر بينش غلط كوفيان سرِ تسليم و اطاعت فرو نياورد و درباره اهل كوفه فرمود:
وَ اللَّهِ لَا أُجِيبُهُمْ إِلَى شَيءٍ مَمَّا يُرِيدُون.
« به خدا سوگند آن چه را كه ميخواهيد اجابت نميكنم».
تا آيندگان به رمز و راز ترك بيعتش پي برده و با برائت و بيزاري از بينش و اعتقاد بني اميه از ثوابهاي وعده داده شده در آخرت بهرهمند شده و معلوم گردد كساني كه ميخواهند با ابزارهاي زوال پذير و زودگذر دنيايي، ناآراميهاي خود را به آرامش مبدل كنند، بهرهاي از فرهنگ عاشورا نبرده و به وظيفهاي برعهده دارند، عمل ننمودهاند.
