حال و روز این روزهای حاج سعید مفتخر سرمربی اسبق ایرانجوان، تعریف دقیق جمله ی گاهی نمی شود که نمی شود که نمی شود.از درگیری نامبارک هوادران و سهامداران در روزهای گرم تابستان تا سهم خواهی سهامداران قدیم با سهامدران جدید و زیر سایه ی این درگیری ها بود که یکی یکی بازیکنان خوب ایرانجوان خودشان را از این مخمصه خارج می کردند و یکهو خبر رسید که نیمار جنوبی (مهدی قائدی) سر از استقلال تهران درآورده و بقیه هم هر کدام چمدانشان را می بستند و به آفتاب فردا دلخوش می کردند و بزرگان ایرانجوان نیز هم چنان گرفتار حفظ میز و صندلی و هزاران درد نگفته ی دیگر بودند، که به راحتی می شد روزهای سخت را برای آینده این تیم ترسیم کرد.
در همین به هم ریختگی ها و آشوب ها بود که حاج سعید مفتخر در ثانیه ها و لحظه های واپسین نقل و انتقالات به عنوان سرمربی معرفی شد و تیم بحران زده و خسته ایرانجوان را تحویل گرفت، هرچه تلاش می کرد طبیعی هم بود که هیچ نتیجه ای نگیرد.
اما شاه بیت غزل رفتار این سرمربی در بازی با خونه به خونه بابل رقم خورد. سرمربی دیروز به عنوان مربی روی نیمکت ایرانجوان نشست. حرکتی که در هیچ جای دنیا تعریف نشده و تنها ریشه در فرهنگ ناب جنوبی دارد او که از دریا بخشندگی و طراوات را آموخته بود و از کلاس بزرگانی همچون درویشی، مرحوم مصلح و زنده یادان برزین و خرسند و تمجیدی و هزاران معلم عاشق فوتبال هر آنچه آموخته بود را در بابل به صحنه نمایش گذاشت، در حالی که در حال و هوای این روزهای فوتبال کشورمان به محض اینکه خبری از تعویض سرمربی روی خروجی سایت ها مخابره می شود، مصاحبه های سرمربی و مدیر عامل علیه همدیگر آغاز می شود و حسابی از خجالت همدیگر بیرون می آیند و دلالان هم از فرصت استفاده می کنند و خوشحال و شادمان، بازیکن جابه جا می کنند و مربی جدید می آورند و می برند تا این دایرهء بی اخلاقی کامل و کاملتر شود، ولی حاج سعید مفتخر بعد از تعویضش نه مصاحبه ای کرد و نه کسی را متهم کرد بلکه به عنوان کمک روی نیمکت ایرانجوان نشست تا شهرِ بارانی بابل، سکوی پرواز اخلاق ومرام در فوتبال ایران شود .
در مقیاس بزرگتر فرض نمایید آقای آنچلوتی به عنوان کمک، کنار هاینکس در بایرمونیخ بنشینند!
حتی تصورش هم عجیب و غیر قابل باور است .اما این اتفاق در لیگ یک فوتبال کشورمان افتاده است.خوب است از این رفتار ناب و بی نظیر تیترها بزنیم و فریاد کنیم انسانیت هنوز در فوتبال ایران زنده است.
نویسنده: پیمان زند
