۱- در عین حال نخستین کوشش تدارکاتی برای تبدیل شدن به یک تیم هدفمند و قوی که باید خود را باور کند و از پیشبازنده نباشد، حکایت از توانی دارد که فردی است و باید تبدیل شود به قدرتی تیمی تا بتواند کاری بکند کارستان! کاری که امکان انجامش وجود دارد! کاری که برای انجامش باید خوشفکر بود و مصمم بود و برنامه داشت و باید که خواست!
خواستی با تمام وجود! خواستنی با حداکثر قدرت انگیزشی! خواستنی که تضمین میکند توانستن را. برای آنکه از قوه به فعل درآوریم یک آرزوی در دسترس را. برای ممکن کردن امری که در نگاه اول ناممکن مینماید!
۲- بازی با توگو، دو چهره و دو صورت نداشت. از اول تا به آخر شاهد یک واقعیت بودیم: ... تیمی که برای تیم شدن، باید از گامهای اولیه آغاز کند! تیمی که پر است از نفرات لایق و قابل، اما دور است از اصول بازی تیمی! ادامهای برای نمایش پر از نقص بازی با سوریه! چند گامی کوتاهتر از گامهایی که برابر کرهجنوبی در راه جام جهانی برداشتیم!
بازی برای بازی! نوعی رفع تکلیف! یک جور از سر خود باز کردن مسئولیتی که باید انجام میشد!
باید دید در سر کیروش چه میگذرد! باید فهمید او از بازی اول تدارکاتی تیم ملی چه توقعی داشت! باید دید از یک تیم متحول شده، از یک تیم جوان شده، چه میتوان خواست!
به نظر میرسد آقای کیروش، در قدم اول به آنچه میخواست رسید! کیروش عیار تکتک مردان تازهوارد تیمش را به محک کشید! کیروش در میدان عمل، دار و ندارش را از الک تجربه، گذراند! کیروش هم خود دید و هم به بقیه نشان داد که نیروی انسانی تیمی که باید بسازد، چقدر خام و چقدر هم محتاج پخته شدن است!
نفر به نفر
۳- کیروش، حامد لک را در لباس ملی دید و بدش هم ندید! محتاج مهارت بازی با پا. بیشتر از این، محتاج بازیهای بیشتر! دست کیروش باید پر شود برای روز مبادا.
کیروش، روزبه چشمی را هم دید و خریدارانهتر، نگاهش کرد و نیز، مراتب اعتماد بالایش را به سیدجلال، یک بار دیگر هم علنی کرد! رهآورد دفاعی اولین آزمون جدید تیم ملی، با عملکرد خوب سعید آقایی تکمیل شد! میلاد محمدی با حضور سعید آقایی، تنها نخواهد بود و احساس بیغمی و باری به هر جهت بودن، نخواهد کرد!
تیم ملی، در خط هافبک هم مشتش پر است! سامان قدوس، امید ابراهیمی و اکبر ایمانی، کمربند تیم کیروش را قرص و محکم و اهل جنگ و برنده دوئلهای تن به تن خواهند کرد! کیروش اگر قصد محک زدن و عیارسنجی داشته است، به رگهای از طلا، نزدیک شده! کیروش از بازی دادن به کاوه رضایی هم پشیمان نشد بلکه دانست باید نحوه پرسینگ و زمان و مکان پرسینگ را عوض کند! فشار را باید از ۱۸ قدم حریف - دستکم حریفی مثل توگو- آغاز کرد!
کریم انصاریفرد، دو گل زد و همین برای رضایت از عملکردش کافی مینماید!
۴- درباره تیم ملی و ضرورت اردوهای بیشتر و تمرینهای بهتر- و منتهی به خواستهای هدفگذاری شده- باز هم و هر روز هم حرفها داریم که بازی با توگو، نخستین برنامه از برنامههای لاینقطع جام جهانی ۲۰۱۸ بود! نه بیشتر و نه کمتر! فرصتی برای زیر ذرهبین بردن دار و ندار فوتبال ایران که حالا از خودش میپرسد:
... مهدی ترابی، چرا درجا میزند؟! مهدی ترابی، چرا عقب میرود؟ از آقای دایی باید پرسید که چرا؟
سرکش، مثل علی کریمی
در این میان، یک حرف هست که با توجه به حرفهای خوب مهدی کیانی درباره علی کریمی که در ۸ بند به بررسی عملکرد او- علی کریمی- پرداخته است، باید گفته شود!
علی کریمی را چقدر علی کریمی و چقدر هرکس دیگری میخواهیم؟ ویژگیهای تکنیکی و مهارتهای خودبهخودی کریمی، تا چه اندازه برآمده از روح پرسشگر و روحیه سرکش است که او دارد؟!
شیر بییال و دم را خدا هم نیافریده است! ما چرا کریمی را آنطور که نیست، میخواهیم تا آنطور که هست، نباشد و چیزی باشد که نظیرش، همه جا هست؟! بیهیچ هنر خاصی!
سرکش بودن و مهارناپذیری بازی علی کریمی که پا به توپ کارهایی میکرد پیشبینیناپذیر، آیا متأثر از ناآرامیهای درونی و سرکشیهای عاطفی او نبود و نیست؟
از علی کریمی «علت و علیت» متفاوت بودنش و معترض بودنش را سلب کنیم، دیگر نه آن علی جادوگر را خواهیم داشت و نه آن کریمی اعجابانگیز را. همانی که برای دیدن بازیاش همه بزرگان آلمان، از جمله بکنباوئر و پل برایتنر و اوورات و خیلیهای دیگر، در ورزشگاه بایرنمونیخ (آلیانتس آرهنا) حاضر شدند و علی را، گمشده فوتبال آلمان دانستند!
کریمی در فوتبال متفاوت بود، چون در غیرفوتبال هم آدم دیگری بود! بازی او، غریزی، فطری، یله، رها و طغیانی بود!
