دلیل این مسئله هنوز به طور مشخص اعلام نشده اما در فوتبالی که کمیته انضباطی و اخلاق صبر میکنند تا پس از تماشای برنامه ۹۰ بازیکنان را احضار یا جریمه کنند، اینکه قرعهکشی جام حذفی هم در استودیوی ۹۰ انجام شود، اصلاً عجیب نیست. پیشنهاد میشود با توجه به علاقه بعضی از مسئولان به دوربین و به خصوص برنامه پربیننده فردوسیپور، از این پس کلیه کنفرانسهای مطبوعاتی هم به جای میدان شیخبهایی در همان استودیوی برنامه ۹۰ انجام شود. اینطوری هیچکس هم در کنفرانسها غیبت نمیکند!
فیلمی قدیمی از شهرآورد معروف سال ۶۲ که پرتماشاگرترین شهرآورد تاریخ بود، در کانال ۹۰ قرار گرفت که در عرض ۲۴ ساعت بالای ۳۰۰ هزار بیننده داشت. نکته جالب در این فیلم ۵ دقیقهای صحبتهای علی پروین در رختکن بود که با لحنی خاص محمد پنجعلی را خطاب قرار میداد و میگفت: «آقای پنجعلی نترس، با همه بازیکنان حرف بزن و حتی سرشان فریاد بکش و...» در تصویر کاملاً مشخص است که پنجعلی، مایلیکهن، درخشان و... حسابی از پروین ترسیده بودند و طوری او را نگاه میکردند که ترس کاملاً در چشمانشان هویدا بود.
ما نمیگوییم ترس از مربی خوب است ولی تجربه فوتبال ایرانی و همین اتفاقات اخیر پرسپولیس نشان میدهد که بازیکن باید از مربی حساب ببرد وگرنه سنگ روی سنگ بند نمیشود. بیشتر بازیکنان ایرانی فقط پول گرفتنشان حرفهای است وگرنه رفتار حرفهای ندارند. حالا اگر قرار باشد مربی فقط بگوید و بخندد و یا با اسمیها برخورد نکند، مسلماً حتی اگر از نظر فنی هم خوب باشد، تیمش دیر یا زود به مشکل میخورد. مدل مدیریتی علی پروین در دهه ۶۰ و مدل کار امیر قلعهنویی در اوایل دهه ۸۰ و تعداد جامهای آنها نشان میدهد که اگر مربی ایرانی یا خارجی کاریزمای لازم را به خصوص در تیمهای پرطرفدار نداشته باشد، هرگز موفق نخواهد شد.
