واقعاً تحلیل بزرگان فوتبال و تحلیلگران سیاسی و اجتماعی در این مورد چه میشد اگر ضربه دقیقه ۱۲۰ عمر السوما وارد دروازه استرالیا میشد و سوریه برای بازی پلیآف انتخاب میشد و از روزنههای شانس عبور میکرد. تیمها از قارههای مختلف میآیند. آفریقاییها تغییر و تحولات عجیبی داشتهاند. دوباره تونس، مراکش، نیجریه و سنگال بال درآوردهاند و کامرون در گل و لای نداری و فقر مالی باقی مانده است. در آمریکای جنوبی نیز غوغایی است و تنها برزیل استثنای تمام دوران از بقیه خود را جدا کرده است و برای بیست و یکمین بار به جام جهانی میآید. سحرخیزان فوتبال جهان با شایستگی به جام جهانی میآیند. ژرمنها به نوزدهمین دوره خود رسیدند و در روسیه آب و هوای سرد برای آنها نعمتی است که بتوانند آرشیو افتخارات آلمانها را پرتر کنند. در آسیا، ایران، ژاپن، کره جنوبی و عربستان بهترینها بودند و استرالیا باید حریف منطقه آمریکای مرکزی خود را بشناسد. مکزیک پرافتخارترین تیم این منطقه است که برای شانزدهمین بار به جام جهانی میآید. کاش آرژانتین و مسی نیز بتوانند از سد اکوادور عبور کنند. میگویند مسی کاریزمای مارادونا را ندارد، هنر مدیریت او در داخل زمین به گونهای است که روی حریف، داور و یاران خود تأثیرگذار نیست. بعضیها معتقدند بین مارادونا و مسی فاصلهای است که به منش و رفتار شخصی آنها برمیگردد.
مارادونا یک نابغه در فوتبال بازی کردن، یک یاغی در داخل زمین و یک تأثیرگذار روی داوران در جهان فوتبال بود. او با چنان اعتماد به نفسی در داخل میدان حرکت میکرد که حتی ضربه علنی با دست او که به گل منجر شد را داور نتوانست خطا اعلام کند. مسی این روحیه را ندارد و کلاً ذات و جوهره او با این رفتارها همسان نیست و به همین دلیل آرژانتین از نبود یک رهبر در داخل میدان رنج میبرد و موفق نیست.
خیلی از تیمها به ارزش و حضور یک کاپیتان واقعی پی نبردهاند کاپیتانهایی از جنس بکنباوئر در آلمان، یوهان کرویف در هلند، مارادونا در آرژانتین، بابی مور در انگلیس، اوزه بیو و خوان توره در پرتغال و پرویز قلیچخانی در ایران و... که قادر باشند تیم را مدیریت کنند. فوتبال امروز به یک مرکز مدیریت در داخل میدان نیاز دارد و جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه رهبران داخل میدان تازهای را معرفی خواهد کرد.
