حتماً متوجه شدهايد منظورم احمدرضا عابدزاده است. هم او كه هيچگاه جايش در تيم ملي پر نشد و هيچ پرندهاي نتوانست در آسمان فوتبال ايران بالاتر از او بپرد. به ياد دارم چند سال قبل زماني كه از او راز موفقيتش را پرسيدند و خواستند كارشناسي كنند چرا هيچ فرد ديگري نتوانسته هماندازۀ او توانمند باشد، پاسخ جالبي داد. او گفت: من در تمام دوران حرفهايام بيش از همۀ بازيكنان تمرين ميكردم. حتي زماني كه همه تمرينشان تمام ميشد و به استراحت ميپرداختند، من به صورت جداگانه تمريناتم را ادامه ميدادم. براي همين تلاش و آمادگي حداكثري هم بود كه اعتماد به نفس بالايي يافته و در بسياري موارد تيمش را يكتنه نجات ميداد اما اكنون كساني كه ادعاي جايگزيني وي را دارند، چگونهاند؟ بدون شك هيچكدام از دروازهبانان مطرح فوتبال ايران امروز حتي نصف عابدزاده هم شايستگي و توانايي ندارند و اگر در دورهاي موفق ميشوند، آنقدر جوگير ميشوند كه خيلي زود افت ميكنند. نگاهي به بيرانوند بيندازيد؛ تازه داشت با آمار قابلتوجهي كه به بركت خط دفاعي توانمند تيم ملي و پرسپوليس به دست آورده بود از خودش قابليتهايي نشان ميداد كه يهو در چندين بازي چنان نسخۀ تيم ملي و پرسپوليس را پيچيد كه همگان انگشت به دهان ماندند. آقاي بيرانوند؛ عابدزاده اگر دستنيافتني است، دليلش مصاحبههاي عجيب و غريب جلوي دوربين، حاشيهسازي يا حتي كلينشيت نيست. او مرد تلاش و پشتكار است. اگر بخواهي به اين زودي اشباع شوي، توهم برداري و خودت را مرد شمارۀ يك بداني، خيلي زود ميشوي مثل غلامپور، ميرزاپور، سوشا و... براي عابدزاده شدن بايد حالاحالاها خستگيناپذير بدوي و تمرين كني تا شايد بتواني رونوشتي از او بشوي، نه خود او.
