برزیل با نیمار، آرژانتین با مسی، آلمان با واگنر، فرانسه با امباپه، انگلیس با هری کین و ایران با سردار آزمون حضور دارند. اسپانیا هم با تمام ستارگانش و با کاتالونیها و غیرکاتالونیها هست. مکزیک، پاناما، کاستاریکا و شاید هندوراس. روسیه هم میزبان است اما پرهیاهوترین کشور با پرمسئلهدارترین رئیس جمهورش نیست! امریکا حذف شد، بدجوری هم حذف شد. لااقل از هندوراس و پاناما که سرتر بود، اما حذف شد! ترینیداد و توباگو با گلهای گونزالز و جونز، امریکا را محو کردند. غرور زیاد بچههای ترامپ را از این سفر بازداشت. اگر در روسیه در سال 2018 اتفاق غیرمترقبهای روی ندهد، این دوره کانون ستارههای جهان خواهد بود. شاید این جام نوبت درخشش امباپه و گریزمن باشد و یا ظهور ستارهای از برزیل یا کلمبیا. این جام پایان دوران فوقستارههای جهان مسی، رونالدو و نیمار خواهد بود یا نیمار برای نسل بعد و دوره بعد باقی میماند؟ مسی مقابل اکوادور یکی از زیباترین و بهترین بازیهای تاریخ خود و جهان را انجام داد. یک مرد، یک تیم و یک ستاره با سه گل زده و آمدن آرژانتین به جام جهانی. این بازی بر استواری این نابغه افزود و تمام تئوریها و پیشبینیهای کارشناسان را بر هم زد. چه گلهای زیبایی که لطافت و رایحه آن در هیچ ارکستر سمفونیک جهان یافت نمیشود. باله زیبای مسی، پرواز او و یورشهایی که احساس میشد بر بال ابرها سوار است. این سه گل اوج هنر فوتبال بود. حالا فوتبال اعتبار پرشکوه خود که به ساقهای لیونل بسته بود را پیدا کرده است. به همین دلیل جام جهانی 2018 تقابل نابغههای این پدیده خواهد بود. ایران جانان هم در این معرکه خواهد بود. برویم با پرچم صلح در دستهایمان و فرهنگ غنی ایرانزمین را در سردسیری شرق نشان دهیم.