۱- ۸ سال بعد که نوجوانان امروزی ما، جای ملیپوشان امروزی را گرفتند و آلمانها هم این روند را طی کردند، برخورد فیمابین، چگونه طی میشود؟ با چه نتیجهای؟ با کدام شکل بازی و در کدام کلاس و سطح بازی؟
امروز که فوتبال خالصتر، امروز که فوتبال خودبهخودیتر، امروز که فوتبال غریزیتر، عامل اصلی تعیین سرنوشت است، این شده که قابلیت تکرار هم دارد؛ فردا که پیچیدگیهای آموزشی و فردا که مهارتهای تعلیم و تربیتی وارد مدار پیشرفت میشود، فردا که باید آموخت و باید آموزاند و بر اساس خروارها کوشش آموزش پیش رفت، آیا همین اتفاق تکرار میشود یا شاهد غلبه روند دیگری خواهیم شد؟
به این پرسش باید دقیق شد! به این پروژه - تبدیل نوجوانان به جوانان و سپس به بزرگسالان صاحب مهارت شده و یادگیرندگان یاد گرفته- باید صحیح ورود پیدا کرد!
همه راز فوتبال آلمان- و برزیل و اسپانیا و فرانسه و بقیه که بزرگند و بزرگی میکنند و سالهاست که سوار بر اسب مراد، میتازند- در همین نکته است! در سهم «دست آموزش دادن»، در درک صحیح پروژههای بازیکنسازی! وگرنه دیدیم که یونس دلفی ما، در ۱۷ سالگی از همه ستارههای بزرگ فردای فوتبال دنیا دیدنیتر و ستودنیتر است! مثل غبیشاوی! مثل صیادمنش! مثل نامداری و مثل ستاری و کریمی و بقیه! بقیهای که سرشارند از استعداد خداداده! منتظرند برای یادگیری و به درجه اولها بدل شدن!
۲- در تیمی که جهان را به حیرت کشید و با زدن ۴ گل به آلمان، خبر از پیدا شدن گمشدههای سالهای دراز خودکمبینی داد تا عملکرد تکنیکیاش حرف روز دنیای فوتبال باشد، یک مورد دیگر هم وجود دارد که سؤالانگیزی میکند! نکته این است:
از استقلال و پرسپولیس و تراکتور و سپاهان و بقیه «ول»خرجها، چند بازیکن در تیم نوجوانان ایران حضور دارند؟
سهم بزرگان فوتبال در پدید آوردن این تیم که نوپدید است و تازه است و طراوت دارد و سرزندگی، از سر و رویش میبارد، چیست و چقدر است؟ این جوانان خوشنقش و خوشاستیل، چرا ربطی به تیمهایی مثل استقلال، پرسپولیس، سپاهان، تراکتور، نفت آبادان، سایپا، نفت تهران و... ندارند؟
پرسپولیس و شاید معجزه
۳- پرسپولیس، در حالی که چهره عوض کرده بود، برد! پرسپولیس در حالی که محتاج است به یک نمایش عقلمندانه تا بلکه جبران کند، یک گشادبازی از یاد نرفتنی را، مسابقه مهمی را برد!
پرسپولیس با اراده حرکتیاش و با خواستاندیشی تاکتیکیاش حریفی از حریفان ویژه خود را برد! تیم ویسی نباخت، بلکه مردان برانکو برنده شدند! پرسپولیس، در غیاب طارمی، امیری، احمدزاده و سیدجلال، استقلال خوزستان را مغلوب کرد! یعنی این پیروزی مقدمهای است برای فائق شدن بر الهلال؟
پرسپولیس انتحاری بازی نکرد، سهل است که همه «گروکشی»های دفاعی را هم رعایت کرد! برانکو با تیمی که برای خود او نیز تازگی داشت، حسابگرانهترین فوتبال ممکن را روی دایره ریخت!
حوصله و دقت در زمان دفاع! شدت و حدت و کوبندگی توأم با جاگیری دقیق به هنگام حمله! پرسپولیس، دیوار دفاعی حریف را میدید و برای باز کردن «در»ها و دروازهها هیچ تعللی نمیورزید! در روزی که «منشا» گل نزدن را فراموش نکرده بود، «علیپور» فرارهای انفجاری و ضربههای دقیقی داشت!
طارمی نبود اما نبودنش محسوس و خرابکارانه نشد! وحید امیری و فرشاد احمدزاده هم نبودند ولی سرعت بازی در زمین حریف بالاتر از همیشه شد! سرعتی که ۳ گل به بار آورد و برای گل چهارم هم توپ را از نقطه پنالتی تقدیم «منشا» کرد اما منشا کجا و گلزنیهای منشاوارش کجا؟!
***
پرسپولیس، عرضه بردن از الهلال را دارد اما پیروزی با ۴ گل، از آن حرفهاست و انجامش از آن کارها! ولی ما گاهی دست به انجام کاری میزنیم که باورش هم آسان نیست!
حال و هوای پرسپولیس که باید مرکز دفاعش را کاملاً قفل کند، از حال و هوای باورپذیری خبر میدهد! شاید معجزه و فراتر از اعجاز رخ داد، خدا را چه دیدی؟ پرسپولیس، روح و روحیهاش را دارد!
