به گزارش خبرورزشی، سرمربی پرسپولیس پس از بازگشت به ایران گفته بود شب بازی با الهلال خبر محرومیت آنها اعلام شد و حکم فیفا باعث شد جو اردوی پرسپولیس به هم بریزد و فاجعه ابوظبی برای پرسپولیس رقم بخورد.

سوال ما از برانکو و بازیکنان پرسپولیس این است که چرا حکم فیفا باعث نشد آنها پر تلاش تر شوند و برای برتری مقابل الهلال بیشتر مبارزه کنند؟ آیا شکست سنگین آنها مقابل الهلال به واسطه حکم محرومیت پرسپولیس، مصداق بارز شکننده بودن روحیه آنها و تسلیم شدن در قبال یک بحران نیست؟

در فوتبال جهان بارها تیم های مطرح در چنین موقعیتی قرار گرفته بودند اما نه تنها خودشان را نباختند بلکه تبدیل به تیم های متحدتری شدند. بهترین نمونه از این دست تیم ملی ایتالیا در جام جهانی 2006 است. ایتالیا تحت هدایت مارچلو لیپی موفق به حضور در جمع 4 تیم نهایی جام جهانی شده بود و در مرحله نیمه نهایی باید به مصاف تیم قدرتمند آلمان میزبان رقابت ها می رفت. دقیقا شب بازی با آلمان از سوی دادگاهی در ایتالیا حکم مربوط به پرونده کالچوپولی و فساد و زد بند باشگاه های ایتالیایی اعلام شد و همان شب یوونتوس به سری C سقوط کرد و میلان نیز راهی سری b شد و همچنین محرومیت های سنگین برای دیگر تیم های مطرح ایتالیایی در نظر گرفته شد. درحقیقت بدنه تیم ملی ایتالیا با شوکی بزرگ مواجه شد و وضعیتی فاجعه بار برای بازیکنانی که باید چند ساعت بعد مقابل آلمان به میدان می رفتند رقم خورد.

آیا ایتالیایی ها پس از مطلع شدن از این حکم تبدیل به تیمی بازنده شدند؟ خیر نه تنها این موضوع باعث افت روحی آنها نشد بلکه از ایتالیا تیمی متحد تر ساخت به طوری بهترین نمایش خود در طول جام جهانی 2006 را چند ساعت بعد از این خبر مقابل آلمان به نمایش گذاشتند و با برتری 2 بر صفر مقابل آلمان در حضور 80 هزار هوادار آلمانی راهی فینال جام جهانی شدند.

مهم ترین مسئله ای که تیمی در سطح اول فوتبال جهان را با دیگر نمونه ها متفاوت می کند همین روحیه جنگندگی و اتحادی است که در مواقع روی دادن بحران نه تنها کاهش پیدا می کند بلکه تیمی قدرتمند تر از آنها می سازد. بر خلاف پرسپولیسی ها که خودشان را باختند و ضعیف ترین نمایش سه سال گذشته خود را مقابل الهلال ارائه دادند.