۱-امشب، پرسپولیس میخواهد خالق یک شگفتی باشد تا جبران کند، نتیجهای را که خود روی دست خود گذارد! سنگین و دور از باور! سنگین و دور از انتظار! نتیجه بازیگوشی! نتیجه منیت و خودبزرگبینی بیجا!
عالم و آدم میدانند که حریف بازی چهارم نوجوانان ایران، تیم مکزیک، بلکه فوتبال مکزیک است و باز هم عالم و آدم باخبر است که پرسپولیس باید برابر الهلال عربستان، فرصتسازی کند تا فرصتسوزیهای بازی رفت خنثی و برطرف شود. آیا میشود؟ آیا چیزی شبیه معجزه در ورزشگاه شهر مسقط رخ میدهد؟
تا ریشه در آب است، امید ثمری هست و ما به همین امید دل بستهایم و خوشیم! در این میان نکتهای که حواسمان را به خود جلب میکند، این است:
آلمانها که از جوانان ایرانی ۴ گل خوردهاند، با چه ساز و کاری، بچههایشان را به عرصه میرسانند؟ مدار پرورش فوتبال آلمان که میبازد ولی بهترینها را تربیت میکند، از چه قرار است؟
۲- ما چه نداریم که آنها دارند؟ آنها چه دارند که ما نداریم؟ و بالاتر از همه و بدتر از همه؛ ما چه داریم که آنها نمیخواهند داشته باشند؟ توجه کنید:
ما چه داریم که آنها نمیخواهند داشته باشند؟ سیستم بازیکنپرور ژرمنها، چگونه حرکت میکند و در کدام سیکل؟ که نتیجهای شبیه معجزه نصیبش میشود؟
ما چرا میبریم ولی بازیکن نمیپروریم؟ ما چرا قادر به ساختن و بازتولید سردار آزمون و میلاد محمدی و جهانبخش و پورعلیگنجی نیستیم؟ امروز نه فردا، یعنی درست فردای همین روزها، با یونس دلفی چهکار میکنیم و با طاها شریعتی، با نامداری و... بقیه این تیم خوب! مهدی قائدی را چگونه در خط پیشرفت و یادگیری قرار میدهیم تا دیگر سوراخ دعا را گم نکند؟!
۳- از امروز، دوباره لیگ برتر را راه میاندازیم! از فردا، باز هم پرده فراموشی به روی استعدادهای خدادادهمان میکشیم! سؤال من هنوز جواب میطلبد:
آنها چهکار میکنند که میشود؟ ما چه کارهایی را از قلم انداختهایم که نمیشود؟! بچههای ما که بهترند، فوتبالبلدترند، چرا آنها میتوانند؟! چرا ما نمیتوانیم؟! عیب کار کجاست؟ نکند علت ماییم! من و تو! ما و شما!
