کلا فوتبال ایران سالهاست با قهرمانی آسیا بیگانه است. در بحث فوتبال ملی بیش از 40 سال است قهرمان جام ملت ها نشده ایم و دیگر این جام برای ما مثل خواب و خیال شده...

در بخش لیگ قهرمانان آسیا هم از روزی که این لیگ حرفه ای شد هیچ وقت رنگ جام را ندیدیم.

شکست پرسپولیس مقابل الهلال که به معنای حذف ایران از لیگ قهرمانان آسیاست اما یک بار دیگر نشان داد ما به لحاظ حرفه ای هنوز به استاندارد لازم نرسیده ایم.

یک تیم عربستانی چنان حرفه ای عمل می کند که در دو بازی رفت و برگشت به یک تیم ایرانی 6 گل می زند و با اقتدار به فینال لیگ قهرمانان صعود می کند. 

بهانه کردن ضعف داوری هم آن قدر خیال انگیز و یک ادعای پرت است که نشان می دهد ما دوست داریم خودمان را با این حرف ها آرام کنیم!

این از شکل فوتبال باشگاهی و نتایجی که برای تیم های ایرانی رقم می خورد اما در همین بازار آشفته،کارلوس کی روش تیمی را در سطح ملی به مردم تحویل داده که تن و بدن هیچ کس را نمی لرزاند.

موقعیت مطلوب تیم ملی ایران در آسیا و بازی های خوب این تیم در کلاس جهانی که نمونه اش را مقابل روسیه دیدیم این نهیب را به ما می زند که کار اگر دست کاردان باشد،خیلی از مشکلات حل می شود.

کار مردم به جایی رسیده که دیگر تیم های عربی را در سطح بازی های ملی نمی بینند. چون فوتبال عربستان و امارات مقابل تیم ملی ایران کوچک و حقیر شده اند و امروز تیم ملی به بازی با تیم هایی مانند روسیه می اندیشد.

آن قدر مردم بلندپرواز شده اند که می گویند حتی اگر تیم ملی با تیم های پرتغال و آلمان در جام جهانی همگروه شد باید از این گروه صعود کنیم.

این است تفاوت فوتبال باشگاهی و ملی؛ امروز باید بابت شکست های ویران کننده و تحقیر آمیز مقابل الهلال و العین زانوی غم بغل بگیریم و همه خوشبختی ها را در تیم ملی جستجو کنیم. در جایی که سرمربی اش کی روش است و تیمش را هم خودش ساخته؛

 یک تیم خاص که در آسیا بمب افکن است و به این راحتی ها هم بباز نیست...