چرا باید یک قهرمان ورزشی، به هر دلیلی به این نقطه برسد که کنار خیابان بنشــیند و لباس بفروشد؟ دستفروشی مثل هر کار شرافتمندانه دیگری عار نیست، لااقل به فروختن مواد نیروزا به ورزشکاران شرف دارد اما چرا یک قهرمان ورزشــی ما باید حتی برای صحنه سازی کنار خیابان بنشیند؟ کو آن طرح جامع بیمه قهرمانان ورزشی؟ کجاست آن طرح هایی که قرارب ود آینده ورزشکاران ما راب یمه کند؟ چهب لاییب ر سر دارایی آن صندوقی آمد که می خواست قهرمانان ورزشی راا ز دراز شدن دست شانب ه سویا ین و آن بی نیاز کند؟ تا دیروز غصه مانا ینب ود کها کبرا فتخاری، پیشکسوت پیر مردا ین فوتبال و آن مرشد محترم در دهه هفتم و هشتم زندگی شان گوشه خانه مانده اند و قهرمان شصت و چند ساله مان در داروخانه، محتاج بیست و چند هزار تومان هزینه دارو گردن کج می کند، حالا باید غصه قهرمانان بیست، سی ساله مان را همب خوریم؟! آتوسا عباسی که هنوز معلومن یست از سر نیاز دستفروشی می کند بهانه است، درد اصلی درد بی توجه ای به قهرمانان ورزشی است. تمام توجه به قهرمانان خلاصه می شود در آنها که ویترین هستند وب عضی ها کنار شان عکس می گیرند و دیده می شوند. انــگار بقیه جنایت کرده اند ســراغ ورزش آمده اند... مواد می فروختند