۱-تن داده به قضا، تن داده به تسلیم، حتی داوری و یکجانبهگریهایش هم به خشممان نیاورد، حتی پنالتی غلط هم موجب عصبیت و تحرک بیشتر- یعنی تحرک لازم- نشد! نوعی از قبول! نوعی از تندادگی، یکجور پیشباختگی.
پرسپولیس، بهای لازم را نمیپرداخت، پرسپولیس، کار حریف را آسان میکرد، پرسپولیس کار داور را هم آسان میکرد، پرسپولیس بر خودش سخت نمیگرفت. پرسپولیس میتوانست و نمیخواست، یا قادر نبود و کاری از پیش نمیبرد؟
۲- قرار بود «خیریتی» در کار باشد، قرار بود اتفاقات به سود پرسپولیس رقم بخورد، حالا بهتر میتوان سؤال کرد و جواب شنید که الان سکوت هم خود جوابی است گویا و پاسخی است رسا.
در این حذف، چه خیریتی وجود داشت؟ در این باخت، دنبال کدام برد باید دوید؟ این بازی و این نتیجه، چه ربطی داشت به بازیهای پیشین پرسپولیس در لیگ آسیا؟ این باختها، چرا جای آن بردها را گرفتند؟ کدام مصلحت و کدام فایده را میتوان برشمرد؟
گفتهاند «خودکرده را تدبیر نیست» و ما چرا ناگهان، زنجیر پاره کردیم و «سر نخ» موفقیتها را از دست دادیم و به یک شب، یا به یک روز، باختیم همه آنچه را که با شایستگی برده بودیم؟ این باخت بدهنگام را از چه روی به خود تحمیل کردیم و چرا؟
۳- گلهای خوبی میزنیم، در عوض، هم بد و هم آسان گل میخوریم. دروازهبان ما را چه میشود؟ دفاع گلنخورمان را چه بلایی در خود گرفته؟ به استحکام و به تسخیرناپذیر بودن دفاعمان میبالیدیم، کجا رفت آن دیوار؟ چه شد آن چیرهدستی و اقدامهای به موقع؟
همه به ما گل میزنند! همه به پرسپولیس گل میزنند، از «سوما» گرفته تا «خریبین».
همه دروازه پرسپولیس را باز میکنند، همه توپ را بیزحمت، وارد دروازه میکنند.
از زیر دست راست یا از زاویه سمت چپ یا درست از وسط دروازه. هرکس به طریقی دل ما میشکند، دروازهبانمان را چه شده است؟ خروجهایش همه بد، همه غلط، واکنشهایش موجب شیر شدن گرگهای حریف! خبری هم از پرتابهای اعجابآورش نمیشود.
نه آقا! خیریتی در کار نیست، نه جانم، این بازی، فایدهای ندارد. این شکل بازی ثمری به بار نمیآورد.
زمین شوره سنبل برنیارد
در او تخم عمل ضایع مگردان
۴- پرسپولیس بازی خودش را، پرسپولیس بازی پرسپولیس را خراب و ضایع میکند.
علیپور بازیکن بهتری است که جواب پاسها را با گل میدهد اما از او، به اندازه کافی و لازم استفاده نمیشود، اغلب چرخ پنجم.
بشار رسن، یادمان میآورد که هافبکهای فانتزیباز، چه ویژگیهای چشمنواز و چه مهارتهای پرفایدهای دارند، اما تیم از این همه بیبهره میماند! پرسپولیس چرا نباید از تکنیک او، از هوش او، از خلاقیت او، دیر به دیر و کم، حتی خیلی کم استفاده کند؟
محسن مسلمان چرا نباید بدود؟ مسلمان چرا نباید بدل شود به بهترین بازیکن پرسپولیس؟ یا کمالالدین کامیابینیا؛ او کجاست؟ او چرا در جنگهای تن به تن حضوری به موقع و حضوری برنده و تأثیرگذار ندارد؟
برانکو با چه دلی و با کدام جرأتی، هافبکهایش را «ندو» میخواهد و تنبلهای «تکرو» را بر پرکارهای پاسورتر و موقعیتسازتر ترجیح میدهد؟
برانکو چرا چشم خود را به روی یکسری عادات غلط حرکتی میبندد؟ برانکو چرا واکنشها- بلکه کنشهای- محسن مسلمان را زیرسبیلی درمیکند؟ آیا قرار است عدهای هر کار خواستند، انجام دهند و «باکشان» هم نباشد؟
آیا این رفتار برانکو و چشمپوشی او مصداق دوستی خالهخرسه با یکی از مستعدترین بازیکنان تیمش نیست؟ آیا مسلمان، تا الان به اندازه کافی زیان ندیده است؟ چرا باید پرسپولیس با حضور بشار رسن، تیم بهتری و تیم تکنیکیتری باشد؟ تیم خوشنقشتری باشد؟
***
نه آقایان! نه محترمان! نه عزیزان! در حوادث اخیر، هیچ فایده و سر سوزنی «خیر» وجود نداشت! پرسپولیس بازنده به غلطهای خودش شد!
