به گزارش خبرورزشی، پدرو داميان مونسون، ملقب به مونچو، بازيكن سابق تيم ملي فوتبال آرژانتين و باشگاه ايندیپندنته، مدتها در آلبي سلسته همتيمي ديگو آرماندو مارادونا بود و در عين حال او هم يكي از آن دسته بازيكناني بود كه كارنامه ورزشيشان به خاطر زيادهروي در مصرف مواد مخدر نابود شد.
اعتياد به مواد مخدر نه تنها باعث بازنشستگي اجباري مونسون از دنياي فوتبال شد، بلكه او را در شرايط بغرنج اقتصادي قرار داد و كار به جايي كشيد كه حتي او به فكر خودكشي افتاده بود اما خوشبختانه دوستي او با مارادونا مانع آن شد كه مونسون در يكي از لحظات تلخ و دردناك زندگياش، به آن پايان دهد.
حالا مونسون در سن 55 سالگي در گفتوگو با برنامه راديويي آرروبان در پاسخ به سؤالي در مورد ارتباط و دوستياش با مارادونا گفت: «بايد بهترين خاطرهام را از بين تمام خاطرات انتخاب كنم. برايم سخت است چون خاطرات زيادي از مارادونا دارم، با اينكه مدت زيادي است او را نديدهام ولي احترام زيادي براي او و فرزندانش قائلم و آنها را واقعاً دوست دارم.»
مونسون در ادامه، به دو خاطره رجوع كرد كه در آنها مارادونا نقش پررنگي داشت؛ يكي از اين خاطرات لحظهاي شيرين در زمين چمن بود و ديگري خاطرهاي تلخ و شخصي. او با يادآوري گلي كه در بازي آرژانتين مقابل روماني در مرحله گروهي جام جهاني 1990 به ثمر رسانده بود گفت كه اين گل را با ارسال توپ از نقطه كرنر توسط مارادونا با ضربه سر به ثمر رساند و اين پاس گل، كاملاً برنامهريزي شده بود. مونسون گفت ساعاتي قبل از آن بازي، او به اتاق مارادونا رفته بود و به پايش افتاده بود تا به او كمك كند تا گلي را به ثمر برساند و مارادونا ايده اين گل را طراحي كرده بود. اين ايده به بهترين نحو ممكن پيادهسازي شد و مونچو بعد از زدن اين گل بلافاصله به سمت مارادونا دويده و او را در آغوش گرفته بود و با او به شادي پرداخته بود.
آرژانتين در آن جام جهاني و بعد از باخت یک بر صفر مقابل آلمان به مقام نايبقهرماني رسيد و مونسون اولين بازيكن تاريخ فوتبال كه در يك فينال اخراج شده بود لقب گرفت.
خاطره بعدي او از مارادونا، مربوط به اتفاقي تلخ و دردناك بود. او تأكيد كرد كه بدون آنكه متوجه شود، مارادونا مانع خودكشي او شده است. او در اين باره گفت: «بعد از آويزان كردن كفشهايم، بارها تصميم به خودكشي گرفتم ولي این بار، انگيزه زيادي داشتم، چون از همسرم جدا شده بودم و در خانهاي زندگي ميكردم كه تنها يك صندلي در آن بود و شرايط اقتصاديام آنقدر بد بود كه گاهي حتي پول غذا خوردن نداشتم. به مارادونا زنگ زدم؛ به او گفتم كه حالم خوب نيست. فكر نميكردم كه بيايد ولي او به خانهام آمد. انگار 5 دقيقهاي خودش را رساند ولي قطعاً بيشتر طول كشيده بود. وقتي ماشينش را ديدم، گفتم محال است. ازخجالت قايم شدم. او هم چيزي به من نگفت و وقتي رسيد، به او گفتم كه روي صندلي بنشيند. او به من گفت: «نه، اگر تو روي زمين نشستهاي، من هم با تو روي زمين مينشينم. بعد از آن با هم صحبت كرديم، براي او تعريف كردم كه پول ندارم تا اينكه بروم و دخترم كه دو ماه پيش به دنيا آمده بود و در توكومن زندگي ميكرد را ببينم. مارادونا در آن روز خيلي به من كمك كرد. بعد از اين مسائل بود كه به ديدن دخترم رفتم و پول براي غذا خوردن و كارهاي ديگر داشتم.»
