1- بعد از سالهای فراوان که گذشت، تیم سیاهجامگان مسابقه دادن زیر نگاه سنگین و منتظر همشهریانی که حالا دیگر غم آنها را میخورند، تجربه کرد! تجربهای که متفاوت است! تجربهای که هم دلنشین و هم مسئولیتآفرین است!
سیاهجامگان البته باز هم باخت اما این تیم که تازه در حال آشنا شدن با خودش است و کیف میکند از بازی در این فضای قشنگ، به زودی زود به خودش میآید و خیلی زودتر از حد تصور، همان تیمی میشود که فوتبال مشهد، کمش دارد!
لطف بازی کردن در ورزشگاه «امام رضا»ی مشهد یکی هم این بود: نفت آبادان ناچار شد تا تن دهد به رقابتیترین پیکارش! نفت آبادان، حداکثر استفاده را از فضای معنوی حاکم بر ورزشگاه برد! تیم شهر آبادان، خوب جنگید و خوب برنده شد! بردی که فایدههای پرشماری دارد! هم برای نفت، هم برای لیگ برتر!
2- بازی پیکان که بردن و برنده شدن را یاد گرفته است دیگر اتفاق تلقی نمیشود! پیکان و نحوه بازیاش که بر پرسینگ پرفشار استوار است، جریانی تازه و روندی قابل تکرار را پدید آورده است!
این پیکان – که بردن و بالانشینی را از هفته پنجم آغاز کرد و با شکست دادن پرسپولیس باورمند شد- بازی ساده و مؤثری دارد که در کنار همه مزایا و برتریاش، از یک کمبود رنج میبرد: نمایش پیکان، تماشا دارد اما تماشاگر ندارد! بازی پیکان، پر است از لحظههای دیدنی که دیده نمیشوند! و این کم عیبی نیست! و این عیب ریشهها دارد در مسائل مختلف که قبل از سال 47 هم وجود داشتند! (سال 47، سال آغاز به کار تیم پیکان است.)
تراکتورسازی ششمین تیمی بود که بعد از فولاد اهواز، پرسپولیس، نفت تهران، سیاهجامگان و گسترش فولاد تبریز، مغلوب اراده تاکتیکی پیکان شد!
پیکانی که با درسهای جدیدی وارد عرصه رقابت برای صدرنشینی شد! درسهای جدید که قبل از همه، خود پیکان را تحت تأثیر بازی واقعبینانه و بازی نتیجهخواهانهاش قرار داد! تراکتورسازی که بدموقعی خودش را دچار حواشی دید، شاید حالا پی ببرد به این راز که چرا هر روز بیشتر از روزهای پیش، هوادارانش – یعنی علت وجودیاش – را از دست میدهد.
تراکتور، تحمل و کشش این حجم از حاشیهسازی و حاشیهبازی را ندارد! تراکتور باید تیم صاف و صادق و تیم تر و تمیز همیشگی باشد!
3- در روزی که باید روز تماشاگران فزونیگرفتهاش دانست، سپیدرود رشت هم بازیاش را با پیروزی تمام کرد! مردم رشت، مثل مردم مشهد، مجالی یافتند تا بگویند ما اینیم و چه خوب هم گفتند! پدیده مشهد، فکر همه جا را کرده بود، مگر زور فراوان تماشاگران شهر رشت را. مردمی که «جان» سپیدرود بودند و سپیدرودی که جان مردمش شد! در ورزشگاه 15 هزار نفره سردار جنگل این عشق دوسره و این بازی دوطرفه، بلایی شد که به جان پدیده افتاد! صاعقهای شد که آتش زد به خرمن هستی پدیده!
در عملکرد پدیده، نقصی وجود نداشت، بلکه سپیدرود بود که برای برنده شدن، تر و خشک را با هم میسوزاند!
وقتی از سپیدرود حرف میزنیم، دیگر از تیم «نظرمحمدی» و از افکار یک سرمربی سخن به میان نمیآوریم! اینجا سخن از آرزوها و خواستههای یک شهر است! درست مثل آبادان و نفتش، یا انزلی و ملوانش و یا قائمشهر و نساجیاش!
تیمهای ریشهدار! تیمهای مردمدار! تیمهایی فراتر از یک تیم! بالاتر، کمی بالاتر. در مورد پیکان و فوتبال خوبش چه گفتیم؟ یا در مورد ثروت بیپایان فوتبال مشهد؟ این هفته، حتی فولاد اهواز هم سه برابر همیشهاش تماشاگر داشت! تماشاگرانی که رونق بخشیدند به چرخه لیگ!
داوری...!
درباره پنالتی تیم سایپا حرفی نداریم ولی درباره تصمیم داور – اول قبول و سپس رد رأی خودش – سؤال داریم! درباره واکنش کمکداور و عملکردش نیز پرسشها داریم!
داور چرا پنالتی گرفت؟ کمکداور چرا تصمیم او را قبول و تأیید کرد؟ چه اتفاقی رخ داد که داور و کمکداور، در یک آن، صاحب تصمیم دیگری شدند؟
به راستی که نوعی از داوری، شیرینی، مزه و خوشمزگی فوتبال به حساب میآید! به راستی که ما، از داوری پرپیچ و خم داور بازی فولاد- سایپا، چیزی نفهمیدیم!
***
با علی دایی و سخنانش که نقش آموزش را در گلزنی و سایر مقولهها میکاهد، حرفی داریم که باشد برای بعد!
