پرسپولیس اگرچه در بین 4 تیم برتر آسیا قرار گرفت ولی اینکه چرا نتوانست فینالیست شود، به نداشتن بازیکنان تأثیرگذار بینالمللی برمیگردد. شما دیدید که منشا چقدر خوب بازی کرد و تأثیر مثبت خود را نشان داد، حال اگر پرسپولیس 4 تا بازیکن بینالمللی دیگر مثل منشا داشت، قطعاً مقابل الهلال رفت و برگشت 6 گل پذیرا نمیشد و نتیجه بهتری میگرفت. الهلال بازیکنان خارجی باکیفیتی داشت؛ نمونهاش همین عمر خریبین سوری که به جرأت میتوان گفت به همراه عمر سوما دیگر هموطن خود بهترین مهاجم فوتبال آسیاست اما پرسپولیس، طارمی ستاره خود را هم به خاطر مسائل مالی و برخی مسائل خاص از دست داد. استقلال هم مقابل العین 6 گل خورد. کیفیت خارجیهای العین آنقدر بالا بود که بازیکنی چون مکویان بدترین بازی ممکن خود را انجام داد و به عنوان بازیکن خارجی استقلال ناامیدکننده بود و این نشان میداد برای حضور موفق در رقابتهای بینالمللی باید بازیکن بینالمللی هم داشت. در شرق آسیا هم کم نبودند تیمهای چینی، کرهای و ژاپنی که یک دوجین بازیکن باکیفیت خارجی مثل هالک برزیلی داشتند؛ بازیکنان درجه یکی که شاید سرخابیها با شرایط مالی و ساختاری که دارند، خواب جذب آنها را ببینند. دیگر گذشت آن زمان که استقلال و پاس توانستند با تعصب و غیرت بازیکنان خود قهرمان آسیا شوند. حالا فوتبال عوض شده و فاکتور غیرت و تعصب دیگر به قدر کافی نمیتواند برای رسیدن به جام نقشآفرینی کند. حالا باید پول داشت و حرفهای بود. امکانات داشت و از بازیکنان خوب خارجی و مربیان تراز اول بهره برد. باید قبول کرد ساختار فعلی دو تیم پرسپولیس و استقلال برای قهرمان شدن در آسیا به هیچ عنوان مناسب نیست.