داماش که چند سالی است خبرهایش را در لیگ های پایین تر جستجو می کنیم و بعضا هیچ خبری از آن نمی گیریم اما در جام حذفی مقابل صنعت نفت آبادان فریاد کشید؛ آن هم چه فریاد بلندی...فریاد زیر آب!
داماش نشان داد و به فوتبال کشور ثابت کرد جایش در لیگ های دسته دو و یک نیست. داماش با این گنجایش مردمی،هوادارانی که جز ادب و منطق از آنها چیزی ندیدیم و مدیرانی که حرف حق می زنند و دروغ نمی گویند نباید هم در دسته دوم بماند.
جای داماش اینجا نیست. صنعت نفت آبادان که تیم میلیاردی لیگ برتر است هم اعتراف کرد جای داماش در این لیگ نیست. فراز کمالوند که همکار قدیمی ماست و امروز از مربیان موفق لیگ برتر،او هم گفت جایگاه داماش بالاتر از این حرف هاست.
ما را که می شناسید.روزنامه نگاری را به معنای هواداری نمی دانیم.
ما هوادار فوتبال خوبیم. چه در ایران چه در فوتبال خارج از کشور این گونه فکر می کنیم اما داماش ماجرای تیمی است که حتی سکوتش نشانه فریاد است و ما نه هوادار که بالا خواه این تیم خواهیم بود؛
داماش را دوست داریم و می خواهیم این تیم را در سطح اول ببینیم. ما آن روز را خواهیم دید...
