به گزارش خبرورزشی، شايد فكر كنيد براي اينكه يك فوتباليست بزرگ شويد حتماً بايد با عشق و علاقه اين ورزش را دوست داشته باشيد و با آن زندگي كنيد. احتمالاً در ظاهر اينطور تلقي ميشود اما هستند بازيكناني كه در حرف و عمل ثابت كردند ميتوان به مستطيل سبز عشق نورزيد اما مرزهاي پيشرفت را يكي پس از ديگري طي كرد. به بياني سادهتر، ميتوان گفت اين بازيكنان فوتبال را به چشم بيزنس نگاه ميكنند. بيزنسي كه چندصباحي در آن حضور دارند و از دوران حرفهايشان براي كسب درآمد استفاده ميكنند.

گابريل باتيستوتا

بهترين بازيكن تاريخ باشگاه فيورنتينا، گلزن سالهاي نه چندان دور تيم ملي آرژانتين جزو همان ستارههايي است كه علاقه زيادي به فوتبال نداشته است. معمولاً رسم بر اين است كه يك ستاره همه چيزش را به فوتبال اختصاص دهد اما براي باتيگل چنين داستاني صدق نميكرد. الساندرو ريالتي نويسنده كتاب زندگينامه باتيستوتا در يك مصاحبه اين قضيه را فاش كرد: «مهمترين چيز درباره باتيستوتا اين بود كه مثل بقيه بازيكنان نبود. او فوتباليستي حرفهاي بود اما واقعاً از فوتبال خوشش نميآمد. وقتي كه باتي استاديوم را تركي ميكرد ديگر نميخواست درباره فوتبال حرفي زده شود. او خيلي حساس و باهوش است. وقتي ما داشتيم كار كتاب زندگينامهاش را انجام ميداديم او به دفتر من آمد و پنج روز كامل درباره خانوادهاش حرف زد اما زماني كه بحث به فوتبال و فعاليتش كشيده ميشد حرفي براي گفتن نداشت. صداي ضبط شدهاش وجود دارد.»

كريستين ويري

كريستين ويري جزو بازيكناني بود كه اصلاً به فوتبال علاقهاي نداشت و ورزش ديگري را پيگيري ميكرد. مهاجم سابق تيمهاي اينتر، لاتزيو، ميلان، موناكو، يوونتوس، فيورنتينا، اتلتيكومادريد و سامپدوريا عاشق ورزش كريكت بود. به دليل اينكه او بيشتر دوران كودكياش را در استراليا زندگي كرده بود به كريكت علاقه داشت و نزديك بود وارد اين ورزش شود: «صادقانه بگويم فوتبالم خيلي خوب نبود. عاشق كريكت بودم. زماني كه امتيازات مهم براي تيم به دست ميآوردم رؤياي اين را داشتم تا بعد از آلن بوردر ستاره بعدي كريكت شوم.»

بنوآ آسو اكوتو

براي آسو اكوتو نه خانواده، نه زندگي شخصي و نه ورزش ديگر مهم بود. او فقط پول را دوست داشت و به اين خاطر در فوتبال غرق شد. او زماني كه در تاتنهام بازي ميكرد يك مصاحبه با گاردين انجام داد و همه چيز را فاش كرد: «من به انگليس آمدم، جايي كه كسي را نميشناختم و نميتوانستم انگليسي حرف بزنم. چرا بايد اينجا ميآمدم؟ به خاطر شغلم. دوران فعاليت يك بازيكن 10 تا 15 سال طول ميكشد. فوتبال يك شغل است. بله شغل خوبي است و من نميگويم از فوتبال بدم ميآید اما به آن علاقهمند هم نبودهام. من مثل يك بازيكن حرفهاي ساعت 10:30 سر تمرين حاضر ميشوم و ساعت يك به خانه ميروم. بعد از آن ساعت ديگر فوتبال بازي نميكنم. وقتي سر كارم هستم آن را صددرصد انجام ميدهم. بعد از آن اما مثل يك توريست در لندن زندگي ميكنم. نميتوانم بفهمم چرا همه دروغ ميگويند. ژروايس مارتل رئيس باشگاه سابقم لانس ميگفت من تيم را به خاطر پول ترك كردم و پيراهن تيم برايم مهم نبود. من گفتم آيا يك بازيكن پيدا ميكنيد كه به خاطر پيراهن بخواهد با باشگاه قرارداد ببندد و بگويد عاشق پيراهن تيمتان هستم؟ رنگ پيراهنتان قرمز است پس عاشقش هستم. براي او مهم نيست. اولين چيزي كه براي بازيكن مهم است پول است. همه بازيكنان همينطور هستند.»

بابي زامورا

بازيكن سابق تيمهاي كيو پي آر و فولام كه در حال حاضر 34 سال دارد معتقد است بعد از پايان فوتبالش ديگر نميخواهد سمت اين ورزش برود و حتي از تلويزيون آن را پيگيري كند. او در مصاحبهاي كه سال 2012 انجام داد چنين چيزي را مطرح كرد: «نميدانم بعد از پايان فوتبالم چه كار خواهم كرد اما اگر قرار باشد فوتبال تماشا كنم، چنين كاري انجام نخواهم داد. من طرفدار پروپا قرص فوتبال نيستم. براي اكثر مردم عجيب است اما من شبها فوتبال تماشا نميكنم.»

استفان ايرلند

«فوتبال مزخرف است چرا بايد همه وقتم را صرف آن كنم؟» اين عجيبتترين اظهار نظري بود كه يك بازيكن شاغل در ليگ برتر انگليس ميتوانست آن را به زبان بياورد. استفان ايرلند كه سابقه بازي در تيم منچسترسيتي را در كارنامه داشت، اكنون با 31 سال سن بيانگيزهتر از هميشه در استوك بازي ميكند و بعيد نيست خيلي زود با ليگ برتر هم وداع كند تا از دست فوتبال خلاص شود.

ديويد بنتلي

زيرك مثل ديويد بنتلي. فوتباليستي كه هم در بزرگترين باشگاههاي انگليس نظير آرسنال و تاتنهام بازي كرد، هم ملي پول كشورش بود و هم اينكه با پول فوتبال توانست براي خودش زندگي بههم بزند. او امروز چندين رستوران و كلوپ در انگليس و اسپانيا دارد كه از طريق هركدام از شعبهها دارد كسب درآمد ميكند. پول فوتبال و هوش اقتصادي خودش، اين بازيكن 33 ساله را پولدار كرد: «صادقانه بگويم وقتي در بلكبرن بودم درباره فوتبال بازي كردن به شك افتاده بودم. يادم ميآيد سگم را به گردش ميبردم و ميگفتم اين براي من مناسب نيست. به خودم ميگفتم بايد فوتبال را دوست داشته باشم. در آخر اما از توپ خسته ميشدم، مردم هم ميخواستند تو را طوري ببينند كه آن شخصيت واقعي خودت نيست.»

ديويد بتي

اگر تا به حال زياد شنيديد كه عدهاي به خاطر فشار خانواده فوتبال را رها كردند و به درس خواندن مشغول شدند، در مورد ديويد بتي همه چيز برعكس است. بازيكن سابق تيمهاي ليدز، نيوكاسل و بلكبرن معتقد بود فوتبال را به خاطر اينكه پدرش خيلي دوست داشت بازي ميكرد: «وقتي كه فوتبالم تمام ميشد ديگر هيچ مسابقهاي را تماشا نميكردم. من هرگز نميتوانم آن افرادي كه پول ميدهند تا بازي را تماشا كنند درك كنم.» ديويد بتي با همين طرز تفكر به تيم ملي انگليس هم رسيد و سال 2004 براي هميشه از مستطيل سبز وداع كرد.