اگر امروز AFC به بدترين شكل ممكن در حال كنار گذاشتن تيمهاي غيرحرفهاي است اگر باز هم بخواهيم با همين روند ادامه بدهيم تا چند سال بعد، همين ليگ قهرمانان را هم از دست ميدهيم و بايد تيمهايمان را در داخل ايران به مصاف هم بفرستيم. چون اگر 4 تيم ديگر هم به آسيا بروند سال بعد باز هم از آنها ايراد مالي و مالياتي ميگيرند و در نهايت كل فوتبالمان از گردونه رقابتهاي آسيايي بيرون انداخته ميشوند! اتفاقي كه بايد سال 1380 در ابتداي راهاندازي ليگ برتر رخ ميداد و به آن فكر ميكرديم تازه بعد از 16 سال به آن پي برديم! به اينكه طلب بازيكنان را بايد همان آخر فصل داد. اگر باشگاهها به اين مهم توجه ميكردند يك اتفاق مهم ديگر هم رخ نميداد. آن هم اين بود كه قيمت بازيكنان بيدليل بالا نميرفت. اگر باشگاهي خود را ملزم ميدانست كه در پايان هر فصل با اعضاي تيم و كادر فنياش تسويه حساب كند در ابتداي راه و فصل نقل و انتقالات، همان قدر هزينه ميكرد كه بتواند از پس كار بربيايد. ديگر قراردادهاي 40، 50 ميليوني به يكباره به 100 يا 300 ميليون ارتقا پيدا نميكرد. روال كار، كنترل شده جلو ميرفت و همه با احتياط در فصل نقل و انتقالات يارگيري ميكردند. يا اگر ميخواستند خاصه خرجي كنند به فكر درآمدزايي بالاتر ميافتادند و اين چرخه نه تنها در فوتبال بلكه در اقتصاد مملكت هم تأثير ميگذاشت. هرچند كه ما در ايران تا امروز هنوز نتوانستهايم حق پخش تلويزيوني را براي باشگاههايمان ايجاد کرده و آن را بگيريم ولي با اين همه باز هم باشگاه وقتي ميديد نميتواند از پس اين همه هزينه بربيايد پول بيدليل يك ميلياردي به بازيكن 100 ميليوني نميداد. وقتي تكيه استقلال و پرسپوليس به وزارت ورزش است و آنها هم اين دو تيم را به حال خودشان ميگذارند در نهايت همين اتفاقات ميافتد كه يكي 80 و يكي 70 ميليارد بدهي بالا ميآورند و به زمين و زمان بدهكار ميشوند. AFC گرچه ممكن است اين فصل يا فصل بعد حال هواداران سرخابي را بگيرد و خوشيهاي آسيايي شدنشان را ناخوش كند ولي در عوض آينده فوتبال ايران را به معناي واقعي حرفهاي خواهد كرد. بيشك همين تأكيدي كه امروز فدراسيون به صدا و سيما بابت حق پخش كرده ناشي از تبعات همين اولتيماتوم است.