مدتي قبل با وزير ورزش در مورد كسب نتايج ضعيف تيم استقلال ديدار داشتم كه نتيجه اين ديدار قولي بود كه جناب وزير براي آوردن سرمربي خارجي دادند و در درازمدت تغييرات در هيئتمديره اين باشگاه اتفاق بيفتد اما در كل فوتبال داخلي ايران حال و روز خوشي ندارد. فرقي ندارد ليگ برتر باشد يا ليگهاي پايينتر. همه درگير مشكلات مالي گسترده هستند.
مهمترين معضلي كه اين روزها فوتبال ايران با آن دست و پنجه نرم ميكند، دولتي بودن اكثر باشگاههاست. راه دور نرويم و همين آسيا را مثال بزنيم كه كشورهايي در سطح ملي و رنكينگ جهاني از ما پايينتر هستند اما ليگ و تيمهاي قدرتمندي دارند. وقتي باشگاه خصوصي باشد، شرايط ايجاب ميكند مالك براي سودآوري و فرار از زيان، به باشگاهداري به عنوان يك صنعت بينديشد اما تا زماني كه باشگاهها از منابع مالي دولت تغذيه ميشوند، نتيجه اين ميشود كه علاوه بر افزايش انواع و اقسام بدهيها، كسي دلسوزي نميكند چون سرمايهاش درگير نيست. در اين ميان اين هوادار است كه دلخوشي و سرگرمياش را از دست رفته ميبيند. حالا بماند كه اصلاً نميشود در مورد فوتبال زنان و دختران حرف زد.
البته وزارت ورزش قول داده تا از اين خسران و حذف نمايندگان ايران جلوگيري كند. اين را به فال نیک ميگيرم اما آيا اين پايان همه مشكلات پيش روست؟ نميشود، نميگذارند، امكانات نداريم و غيره پاسخ مناسب از طرف نهادهاي مسئول نيست. دنيا در حال پيشرفت است و براي رسيدن به نقطه مطلوب، بايد خلاق بود و علمي فكر كرد و از نيروهاي با تفكر بهروز و علمي و باتجربه استفاده كرد.
وضعيت امروز فوتبال داخلي ايران، منحصر به ديروز و امروز نيست و سالهاي سال است كه در سراشيبي قرار دارد و اين باعث تأسف فراوان است كه با تيمهاي مطرح و باسابقه كه روزگاري در آسيا حرفها براي گفتن داشتند، چهها كه نكردهايم! و امروز اين را ميتوان از رتبهبندي تيمهاي مطرح و باسابقه ايران فهميد. پرسپوليس ٨ آسيا ١٤٢ جهان و استقلال ٢١ آسيا و ٢٨٥ جهان.
