تاریخ ورزش و حضور ایران را در المپیکها که بررسی کنید، به این پیوند و ارتباط پی میبرید. المپیک برای ما در مدالهای طلای کشتی خلاصه میشد و اکنون نیز چنین است. وزنهبرداری و تکواندو نیز به یاری ما آمدهاند تا در جایگاههای بالاتر قرار بگیریم اما اصالت ورزش در ضمیر این رشته معنا میدهد و به نوعی قهرمانان این رشته به پهلوانان و جامعه ما پیوند خوردهاند و تأثیرات اجتماعی خود را در طول تاریخ بر فرهنگ جامعه گذاشتهاند. نمونههای تاریخی فراوان داریم تا برسیم به تختی و از او به نسلهای تازهتر و قهرمانی مثل حمید سوریان که مدالهایش چون افسانه میماند. امروز تمام دوستداران، مسئولان و علاقهمندان به کشتی و حتی رسانهها آرزو میکنند که یک مربی با استانداردهای بینالمللی را برای تیم ملی پیدا کنیم. میگویند این همه قهرمان جهان داریم، یعنی یکی پیدا نمیشود؟ دنیای امروز کشتی، قهرمان جهان میخواهد اما در کنارش علم، دانش، شناخت و تدبیر را نیز لازم دارد. باید از بافت سنتی، خود را دور کنیم اما اصالت کشتی خود را پاک نکنیم. حبیبا... بلور یک مربی بود، یک رئیس، یک مدیر، یک سرمربی با قاطعیت که صدایش که بلند میشد، کشتیگیران ما حتی بزرگانی چون زندی، نوری، تختی و... سر فرود میآوردند. او فنون کشتی را چون یک دایرهالمعارف میدانست و کاریزما و جاذبه شخصیتش به گونهای بود که کسی قدرت اظهار نظر پیدا نمیکرد. ما کم داشتهایم شخصیتی چون حبیبا... بلور. بعدها غفاری و صنعتکاران هم از او درسهایی گرفته بودند و یک دوره هم منصور برزگر که معیارهای یک مربی بزرگ را داشت. غلامرضا محمدی هم این پتانسیل را دارد. در فرنگی یک استثنا مثل محمد بنا داشتیم که خودش یک حبیبا... بلور بود. امروز مشکل ما یافتن یک سرمربی است که هیچکس جز رسول خادم نمیتواند روی صندلی آن بنشیند. او نیز آخر درس کشتی، مردانگی و معرفت این رشته است.
این سرمایه را نباید راحت از دست بدهیم. وزن و وقار و شخصیت او در مقام یک مربی در کنار تشک تعریف خاصی دارد. اگر او در مقام ریاست کشتی رأی بیاورد و بماند، هدایت کنار تشک ما مشکل خواهد شد. کاش رسول را کنار تشک میداشتیم.
