10 سال پیش بود. همین تاریخ. همین ساعت در دهکده ساحلی. عقربه های ساعت همین جا متوقف شده بود.

پدرم را می دیدیم که نفس های آخر را می کشید.کار تمام بود. او پرواز کرده بود و صدای هق هق همسرش آسمان را شکافته بود...

ایرج زهرابی را در چنین روزی از دست دادیم. فوتبال گیلان که از کودکی می توانم برایش شهادت بدهم در چنین لحظه ای یتیم شد.

 نه این که او پدرم است؛ وقتی می گویم یتیم شد واقعا شد.پس از او دیگر در این استان مدیر فوتبالی نداشتیم. دیگران فقط ادا و اطوار بودند.

درد بی پدری از یک سو و باور این که ایرج از میان ما رفته از طرف دیگر،این خانه را برای همیشه سیاهپوش کرد.

از 16 آبان 1387 که برای آخرین بار چهره اش را دیدم دیگر در این خانه کسی از ته دل نخندید تا این که مانلی،نوه ایرج زهرابی به دنیا آمد. جایش خالی است. کاش او را می دید. 

ایرج زهرابی اهل انتقام نبود اما در عین بخشندگی اهل تسویه حساب بود.جایش امروز از دو جهت خالی است؛ اول برای دیدن مانلی نوه شیرین او و دوم برای آنهایی که تصور کرده اند خانواده اش تنها هستند. 

ایرج زهرابی همیشه می گفت در دعوا اول تو حمله کن. چک اول را بزن. اگر بود حتما سیلی نخست را او می نواخت...