وقتي وزارت صنايع فلان تيم و بهمان تيم را با بودجه دولتي اداره ميكند و فلان وزارتخانه دو تيم ديگر را در دست دارد، بايد توقع اين روزها را هم داشته باشيم. اگر ايافسي تأكيد داشت ليگ حرفهاي را راهاندازي كند، براي همين بود كه الان قارهاش با انواع و اقسام شكايتهايي كه از سوي شاكيان خارجي و داخلي از باشگاههاي عضو AFC در فيفا دارند، به نوعي بين ديگر كنفدراسيونهاي فوتبال عضو فيفا، از شرايط بدتري برخوردار نشود. از آن گذشته تا وقتي كه باشگاههاي ما دخل و خرجشان را خودشان درآورند، بيدليل هم پول خرج نميكنند. بچه تا وقتي دستش در جيب پدرش است، هرطور دلش بگويد خرج ميكند. يك روز ماشين را به در و ديوار ميكوبد! يك روز رفقايش را مهمان ميكند و روز ديگر هداياي آنچناني براي ديگران ميخرد ولي به محض اينكه دستش در جيب خودش برود، براي خريد يك كادوي روز پدر، براي همان پدر، حسابدان ميشود و وقتي پاي يك نفر ديگر در زندگياش باز شود و ازدواج كند، باز هم دايره ريخت و پاشهايش كمتر و كوچكتر ميشود. باشگاهداري دولتي و خصوصي هم عين همين ماجراست. تا وقتي نخواهيم بپذيريم كه در ايران باشگاهداري دولتي جوابگو نيست، بايد با همين وضعيت و با سر خميده جلو برويم. حرفي نزنيم كه مبادا ايافسي بفهمد فلان تيم زير چتر فلان وزارتخانه يا كارخانه است. از طرفي مديراني كه اين باشگاهها در رأس كار دارند، همگي منتخب وزرا يا رؤساي كارخانجات هستند. طبيعي هم هست، مديري كه با وزير رابطه خوبتر داشته باشد، مديرعامل اين باشگاهها ميشود و او كه نميداند فردا هست يا نه، براي اينكه دستش به جايي بند باشد، عقلش را دست آنهايي كه فكر ميكند به كار وارد هستند، ميسپارد و در نهايت تيمهايي با بازيكنان بيكيفيت ولي در عوض با قيمتهاي ميلياردي تشكيل ميدهند تا نتيجه بگيرند كه مبادا آقاي مدير زود بركنار شود. اين چرخه ادامه دارد و دارد تا در نهايت روزي ايافسي ليست بدهيهاي باشگاههاي دولتيمان را بيرون ميكشد و آن را چوب كرده بر سرمان ميكوبد كه اگر پول طلبكاران را ندهيد، مجوز حرفهاي بودنتان را لغو ميكنيم. اول و آخر بايد به اين مهم تن داد كه باشگاهداري بايد خصوصي شود. قديميها يك چيزي ميدانستند كه گفتند شترسواري دولا دولا نميشود.