او تصور ميكند با غر زدن و گلايه كردن ميتواند امتيازهايي از بخش سختافزاري بگيرد. اردوهاي اروپايي امروز، بازيهاي تداركاتي در نظر گرفته شده و شرايط آبرومند تيم ملي ناشي از چيست؟
اگر كيروش غر نميزد، دعوا نميكرد، شهر را شلوغ نميكرد و چيزي نميخواست آيا همه چيز به همين سادگي به دست ميآمد؟
تيم ملي ايران در اوج رقابتهاي ليگ در اتريش اردو زده است؛ تيم ما به مصاف روسيه رفته. قرار است با پاناما بازي كند. بازيهاي تداركاتي ديگري براي تيم ما در نظر گرفته شده و همه اين اتفاقات حاصل جنجالها و خواستههاي كيروش است.
او زيادهخواهي نكرد، فقط اندكي گروكشي كرد تا با غر زدن و تاكتيك حمله اول و پرسينگ مهاجمان مقابل به هدفش رسيد.
يك مورد ديگر را هم نبايد از قلم بيندازيم؛ كيروش تيمش را دوست دارد. ايران را دوست دارد. او در هيچ جاي دنيا به اندازه اين سرزمين محبوب نبوده است. كيروش در كشور خودش پرتغال آدم محبوبي نيست.
در آفريقاي جنوبي هرگز اين ميزان محبوبيت را تجربه نكرده. در مادريد او يك مربي نيمهمنفور بود. هرگز از ياد نبريد كيروش در ايران وارد يكي از دورانهاي رؤيايي زندگياش شد. مردي كه وجاهتش را مردم پذيرفتند. دو بار با ايران به جام جهاني صعود كرد. يك بار در جام ملتها نزديك بود به جمع 4 تيم برتر برويم. آن شكست دراماتيك مقابل عراق هنوز از يادها نرفته...
آنقدر با كيروش خاطرهساز بودهايم كه نه او ما را فراموش كند، نه ما دست از سر كارلوس برداريم.
شايد در يك نگاه منطقي و به دور از احساساتگرايي مفرط، اين مرد بايد از ايران ميرفت. ما هم دنبال يك مربي ديگر ميرفتيم اما احساس مشترك و خاطرات روزهاي خوب باعث شده تا هر دو با هم ادامه بدهيم. شايد اين جام جهاني نقطه پايان همكاري با كيروش باشد اما يك احتمال ديگر هم وجود دارد؛ اگر يك تيم رؤيايي و خوب در روسيه داشته باشيم و نتايج معقول هم بگيريم، چه كسي دلش ميآيد اين تركيب را به هم بزند؟
