در بین سه تیم اردن، سوریه و فلسطین، تیم ملی جوانان نتوانست به دور بعد صعود کند. سوریه ۳ بر ۲ فلسطین را میبرد، اردن ۲ بر صفر و تیم ما ۴ بر صفر، اما مقابل سوریه و اردن چون تیمهای رده چهارم آسیا در سطح جوانان بازی میکنیم. تیم ما گل زدن را در بازی اول و دوم از یاد برده و مربیان را جو بازیها از کلیت بازی بیخبر کرده بود.
مقررات را نمیدانستند و یک سرپرست آگاه به فوتبال با تیم نبود که به یاری پورغلامی برود و تیم را به مرحله بالاتر بکشاند. مدیریت، مدیریت، درد ما مدیریت تیمهاست که همیشه دستکم و بیاهمیت گرفتهایم و به راحتی تیمهای خود را فدای یک انتخاب نادرست میکنیم. در ۵ گروه آسیایی جوانان ما نباید صعود کند؟ تاجیکستان، بنگلادش و عراق باید صعود کنند و تیم ما حذف شود. طفلک جوانان ما که جای رشد و رفتن به مراحل بالاتر را داشتند. علی کیخسروی، محمد باقری، امید دوره، مهدی رحیمی، محمد خدابندهلو، فرزان دانا، حسین نخودکار، طاها شریعتی، یوسف شمس، محمد شریفی، علیرضا قادری، سجاد آقایی، حمید طاهرخانی، محمدرضا غبیشاوی و... قادر بودند تا جمع ۴ تیم پیش بروند اما عدم شناخت مسئولان فنی تیم در بازی با سوریه و اردن و عدم درک موقعیت و بازی، پیروزی را از آنها گرفت. باز هم حیف برای جوانان. مسئولان عزیز، فوتبال تیمهای ما یک بزرگ که فوتبال بداند، فرهنگ و درک شرایط و موقعیت را داشته باشد، لازم دارد. تا نگاه کامل و جدی به این تیمها نداشته باشید، نتیجه همین خواهد بود که شاهدش هستید. ما در رده جوانان در آسیا صاحب مقام قهرمانی هستیم. ۵۶ سال از عمر مسابقات جوانان آسیا میگذرد و ما هنوز غافلیم. پس از ۴ بار قهرمانی در آسیا باید با پیشرفت فوتبالمان شرایط بهتری پیدا کنیم. کرهجنوبی ۱۲ قهرمانی دارد، میانمار ۷ قهرمانی، رژیم اشغالگر ۶ قهرمانی، عراق ۵ قهرمانی و ما ۴ قهرمانی. حذف تیم ما در این مرحله همه را شگفتزده کرد حتی خود مربیان را، اما نمیدانم این شکست در آرشیو فدراسیون چه راندمانی خواهد داشت؟
