نوجوانان ایران که با هدایت چمنیان، پدیده بیچون و چرای جام جهانی نوجوانان بودند، امید داشتند دو سال بعد در جام جهانی جوانان (۲۰۱۹) یک بار دیگر توانمندیهای خود را به رخ بکشند و با نمایش دوباره قابلیتهای فنیشان یک گام دیگر به تیم ملی اصلی نزدیک شوند و خودشان را در کانون توجه و حتی در بازار نقل و انتقالات فوتبال دنیا قرار بدهند. حضور آنها برای ما هم جذاب بود که ببینیم بچههایی که در ۱۷ سالگی ۴ گل به آلمان زدند، در ۱۹ سالگی اگر به ژرمنها بخورند، چه میکنند اما با حذف تیم ملی جوانان از رقابتهای انتخابی جام ملتهای آسیا و متعاقب آن از جام جهانی ۲۰۱۹ جوانان، حسرت تماشای شاگردان چمنیان در جام جهانی جوانان به دلمان میماند و اگر مراقب نباشیم و به شیوههای مختلف انگیزه این نوجوانان آیندهساز را حفظ نکنیم، یک نسل طلایی زودتر از آنچه میترسیدیم و نگران بودیم، میسوزد. حذف تیم ملی جوانان با مساوی مقابل سوریه و اردن، یک بار دیگر این حقیقت را به رخ کشید که فاصله آسیاییها با ما روز به روز کمتر میشود و چیزی نمانده تیمهایی که تا چند سال قبل زنگ تفریح ما بودند، تبدیل به کابوس فوتبالمان شوند. راستی آنهایی که میگفتند کیروش نباید به خاطر بردن حریفان آسیایی سر فوتبال ما منت بگذارد، الان دقیقاً کجا هستند و چه نظری درباره ناکامی جوانان مقابل سوریه و اردن دارند؟!