آوار میشود و در رؤیاهای خوابهای دشتهای سرد بر سرت فرود میآید. گفتم برویم «نوصنعتی» شویم، بناهای فولادی بسازیم تا از گزند قیام گازهای زیرزمینی در امان بمانیم. تندرهای زیرزمینی، چه دهشتناک است، وقتی که صخرهها فرومیریزند و دیوارها چون هیولایی در خواب غافلگیرت میکند. صداهای رسا تبدیل به فریاد و التماس و دعا میشود و سرنوشت کودکان در لحظهای رقم میخورد. تغییر و تحول در ذات تاریخ است اما این شکل آن غیرانسانی است، دیگر اسمش بلیه تاریخی نیست، گسل و حرکت و رانش زمین نیست. خشونت طبیعت است برای انسانهای بیپناه و نداری که برای در امان ماندن از گزند سرما تیغه و دیوار میکشند و سر بر بالین میگذارند. این حقیقت تلخ را پذیرفتهایم. بوئینزهرا، رودبار، منجیل و بم... و حالا کرمانشاه و زلزلههای جهان امروز مثل شانکسی در چین که ۸۳۰۰۰۰ نفر کشته داشت یا زلزله هانشو ژاپن که ۱۴۰۰۰۰ نفر را کشت و تلخهای دیگر طبیعت که باز کردنش هم انسان را آزرده میسازد. حالا فکر کنید در این وانفسا بخواهی از ورزش بنویسی، از فوتبال که چرا برانکو، ربیعخواه را ترجیح میدهد و کیروش روی عبدا...زاده حساب باز کرده است و یونان به جام جهانی نرسید و بازنشستهها باید از استقلال بروند و... در حالی که درد کرمانشاه بیبارو ماندن مردمانی است که سرما تا مغز استخوانهایشان نفوذ میکند. باید رفت به کمک کودکان کُرد و چون تختی کت را از تن درآورد و آستینهای پیراهن را بالا زد و رفت به کمک و یاری سرپل ذهاب و خانههایی که از شدت زلزله گهواره شده بودند. پدری که فرزند هشت ساله بیجان خود را برای به خاک سپردن تحویل میداد. نمیزد، باران آمد و او ایستاد و آرام گریست و به زبان خودشان خواند. «اگر جاریک دلو اپیک بران ما چی کردی اوه بزانه فرمسکی چاوی منه پیر میکردی.»