هیولای زشت و بدقدمی که انگار عادت کرده هرازگاهی سری به ما بزند و اشک را مهمان چشمهای ایران کند. البته ما هم سالهاست که فقط شعار مبارزه با این عفریت را میدهیم اما هرگاه که میآید و ردپا میگذارد، میفهمیم که بین حرف و عمل همچنان فاصلهای کهکشانی وجود دارد. هنوز سازههایمان آنقدر محکم نیست که مقابل این عروس بدقدم سینه سپر کنیم و هرگاه به ما لطمه میزند، جو ایمنیسازی راه میافتد، کلی حرفهای امیدوارکننده میزنیم اما چند وقت بعد، تبمان سرد میشود و دوباره روز از نو و...
یکشنبهشب وقتی در کنار خانوادههایمان بودیم، مردمان غرب کشور نیز کنار عزیزانشان نشسته بودند و رؤیاهای شیرین میبافتند. از کودکی که بادکنکهای تولدش را همچون آرزوهایش به سقف میچسباند تا دختر جوانی که در هیاهوی عروسی ماه آینده بود ولی یک لحظه زمین زیر پایشان لرزید. زیر پای همه لرزید و روی سر خیلیها خراب شد. قصرشیرین فروریخت، سرپل ذهاب ویران، ایلام و کرمانشاه به سوگ نشست و همه ایران عزادار شد. یکشنبهشب لرزش بود و دوشنبه، روز آوار، روز گریه مادران بالای سر فرزندان، روز جیغ زدن کودکان بر بالین پدرانی که زمانی ستون زندگیشان بودند اما حالا ستونهای خانه روی سرشان خراب شده بود. روزی که دوباره حرفهای تلخ همبستگی را میشنیدیم و با ترس و لرز به آمار کشتهشدگان که هر لحظه بیشتر میشد، نظر میافکندیم.
گویی تقدیر غرب ایران را با دشواری رج زدهاند. از روزهای جنگ که هموطنانمان در استانهای غربی همچون دلاوران جنوبی مردانه ایستادند تا همین یکشنبهشب که دوباره رنج و غم سهم آنها از هیاهوی زندگی شد. درد غرب آنقدر بزرگ است که با هیچ کلامی نمیتوان آن را تسکین داد. شهرهایی که روزگاری خطوط اصلی نبرد با بعثیها بودند، حالا عزادار بلایی زمینی شدهاند و ما سوگوار هموطنانی که تا همین چند روز قبل کنار هم شادی و هیاهو میکردیم. کنارتان هستیم، برای غم بزرگی که دارید، روی شانههای ما تکیه کنید. شانههایی که شاید کوچک و ضعیف باشند اما تا انتهای کار زیر بار میمانند و شانه خالی نمیکنیم. تسلیت خبرورزشی واژهای کوچک است برای غم بزرگ مردمان غرب کشور. روحشان شاد، یادشان همیشه باقی.
