1-  اینها البته نمیگویند تیم ملی با کدام فوقستاره و با کدام امکانات و زیرساخت و کدام مدیریت درست و حسابی باید در جام جهانی شگفتی خلق کند.

2- دقیقاً متوجه نشدم این آقای ونتورا چطوری سرمربی ایتالیا شد. باز دَم علی کفاشیان گرم که 6، 7 سال پیش کیروش را برای ما آورد و حداقل چند سالی هم به پایش ایستاد. این ایتالیا به ایران هم گل بزن نبود چه رسد به سوئد. به هر حال ونتورای لعنتی حتی بعد از این ناکامی بزرگ هم استعفا نداد اما درس بزرگ را  جیجی بوفون داد که از همه عذرخواهی کرد. در ایران معمولاً بعد از باختهای بزرگ (مثل باخت استقلال به العین و پرسپولیس به الهلال) نه تنها کسی استعفا نمیکند و خبری از عذرخواهی نیست بلکه مقصران طلبکار هم هستند اما یکی مثل بوفون در حالی که همه دنیا دوستش دارند عذرخواهی میکند و با این عذرخواهی نه تنها کوچک نمیشود که بزرگتر هم میشود.

3- در جام جهانی 2018 که ایران هست ولی امثال ایتالیا، هلند، شیلی، آمریکا و... نیستند بدون شک جای بوفون خالی است. در واقع آنقدر که جای خالی این سنگربان فراموشنشدنی حس میشود جای خالی تیم ملی ایتالیا حس نمیشود.