به گزارش خبرورزشی،هر از چندي ماجراجوييهاي فوتبال ايران وارد فاز تازهتري ميشود و متأسفيم كه بگوييم افكار عمومي را دلسردتر از هر زمان ديگري ميكند. قبلاً بحث دلالي و اينك داستان رمالي...
آخر چرا اين ورزش به اين پاكي و زلالي را يك مشت بيسواد از همه جا بيخبر، لجنمال ميكنند؟ حيف فوتبال نيست كه دست شما افتاده؟
چند سال قبل كه داستان دلالي عدهاي در فوتبال ايران سر و صدا كرد، اعتقاد داشتيم دستگيري و شماتت چند دلال و تأديب آنها اين مسئله را ريشهكن نميكند.
دلال به تنهايي راه يك باشگاه را ياد نميگيرد بلكه او همدستاني به نام مدير و مربي دارد، در خود تيم. در بدنه باشگاه. دلال كه نميتواند بازيكنش را زورچپان كند. دلال كه كارش با اين چيزها راه نميافتد.
زمان گذشت اما همه سرنخ داستان را فراموش كردند و به جاي مؤاخذه مربيان و مديراني كه دستشان با دلالها در يك كاسه بود، اين پرونده به بايگاني رفت. چند دلال دستگیر شدند اما مديران و مربياني كه با سوداگران عرصه فوتبال همكاري كردند، چپ و راست در اين فوتبال صاحب مسئوليت شدند.
بحث جادوگري و رمالي در فوتبال ايران هم بر اساس اعترافات بازيكنان و مربيان و مديران وجود دارد. مسئلهاي به اين واضحي را ديگر نميشود كتمان كرد اما يك سؤال؛
كدام جادوگر و رمال به تنهايي ميتواند ساحر بودنش را به يك تيم ترغيب كند؟ آيا مديران باشگاهها و مربيان تيمهايي كه با جادوگران همکاري كردند، در اين داستان دخيل نيستند؟
رمال بدبختي كه نميداند فوتبال چند نقطه دارد، از كجا و چگونه با مديرعامل يك باشگاه در يك كاسه غذا خورده؟ مربياني كه سفارش جادوگران را به مديران باشگاه ميكنند، چطور؟
ما هيچوقت به دنبال منشأ نميرويم. به تدريج هرقدر ماجراهاي غمانگير فوتبال ايران را واكاوي ميكنيم؛ به اين نتيجه ميرسيم عدهاي از همه جا بيخبر كه فوتبال را دستاويزي براي تفريحات مشمئزكننده خود كردهاند، با باز كردن پاي دلالها و رمالها به اين ورزش زيبا چه به روز آن آوردهاند.
لعنت به منشأ تمام اين ماجراها و افسوس براي ما كه تصور ميكنيم مشكل فوتبال ايران، اين جادوگران بدبخت و بيكار هستند...
