تا اينكه مردي از جنسِ جنوب شهر پرچمي برافراشته و به ميان مردم رفت تا شخصاً كمكهاي آنها را جمعآوري كرده و به زلزلهزدگان برساند. پرچمي كه با گذشت 55 سال هنوز آبروي ورزش و كشتي ايران بوده و خواهد بود. سيل كمكهاي نقدي و غيرنقدي مردم كه با حمايت و همكاري بسياري از قهرمانان و مبارزان آن زمان صورت گرفت، جهانپهلوان تختي را تبديل به چهرهاي ويژه و اسطورهاي در تاريخ اين مرز و بوم كرد. چهرهاي كه تا پيش از آن با مدالها و قهرمانيهايش فاتح دلها شده بود اما آنچه او را به تاريخ پهلواني و اساطيري ايران پيوند زد، جايي دور از تشك كشتي و سكوي افتخار المپيك بود، او وقتي پاي پياده و كشكول به دست مسير خيابانهاي جنوب شهر تا شمال شهر را طي ميكرد، جاودانه شد.

زلزله اخير غرب كشور ناخودآگاه خاطره حضور آن جوانمرد ميان مردم را تداعي ميكند. اينچنين حوادثي صرفنظر از خسارات و تلفات بسياري كه باقي ميگذارند، در بعضي موارد ميتوانند فرصت تلقي شوند براي مردم، فرصتي براي نشان دادن حس همدلي و وحدت ملي. براي دولتها فرصتي جهت نمايش مديريت بحران و توانايي مقابله با حوادث طبيعي، به قهرمانان نيز فرصت ميدهد تا عيار پهلواني و پايمردي خود را بسنجند. انتظاري كه از قهرمانان ميرود، كمتر از سازمانهاي ذيربط نيست چرا كه در چنين قضايايي اعتماد عمومي نسبت به چهرههاي شناخته شده و محبوب بيشتر از ساير دستگاههاست. مردم با رويي باز به استقبال ستارههاي خود خواهند رفت همانطور كه در سال 41 تختي و يارانش را با هرآنچه در توان داشتند رهسپار بوئينزهرا كردند. مردم بارها و بارها حسن نيتشان را نشان دادهاند و هنوز هم چشم به خيابان وليعصر دوختهاند تا شايد تختي و يارانش دست ياري به سويشان دراز كنند اما تختيهاي زمان، گويي به خواب رفتهاند. امان از فضاي مجازي كه فرصت حضور واقعي را از همه گرفته است. نه اينكه همه بيكار باشند اما يكدلي و ارادهاي شبيه آنچه سال 41 اتفاق افتاد، نيست. يكي مدالش را به حراج ميگذارد و ديگري شماره تلفن هماهنگي ارسال كمكهاي مردمي ميدهد. از محل اين اقدامات آیا سرِسوزني درد مردم مظلوم آسيبديده التيام پيدا ميكند؟ تختي شدن عزمي جزم ميخواهد و اينكه نترسي و به ميان مردم بروي. همين امروز هم دير است؛ جوانمردان، دلاوران؛ آستين همت بالا بزنيد.