یک مربی مثل برانکو سعی میکند اعتراضات مسلمان و طارمی را نبیند و یا ماجرای بیرانوند را با یک مصاحبه معمولی مدیریت کند. یکی هم مثل مهدی تارتار که مربی خوب و آیندهداری است در حساسترین بازی فصل، پنالتی را میدهد به محسن فروزان و تازه بعد هم میگوید فدای سرت که آن را خراب کردی!
یک زمانی علی پروین میگفت اگر فرشاد پیوس ۹۰ دقیقه در زمین راه برود و توپ خراب کند دقیقه ۹۱ گل میزند. منصور پورحیدری عقیده داشت مرفاوی آنقدر میدود که مدافعان حریف را خسته میکند. حمید استیلی میگفت علی کریمی لم دارد. وقتی عصبانی میشود باید صبر کنی تا داد و فریادهایش تمام شود. به هر حال مربیگری سلیقهای است. سالها قبل و در جام جهانی 98 فرانسه امه ژاکه، کانتونا و ژینولا را خط زد و قهرمان جهان شد. او قبل از جام جهانی کلی حرف شنید ولی در نهایت فرانسه را قهرمان دنیا کرد و روی اصولش هم ایستاد. بدترین حالت اما آن است که یک مربی اصول خودش را فدای مصلحتها کند و نتیجه هم نگیرد. شاید یک دلیل آنکه بعضی از مربیان سالها بیتیم میمانند این است که پای اصول خود نمیایستند هر چند که حداقل در فوتبال ایران «رابطه» حرف اول و آخر را میزند و گاهی حتی اگر ۱۰ سال هم نتیجه نگرفته باشی بهترین پیشنهادات را داری!