کیانوش آن قدر مهربان است که حاضر شد برای کمک به مردم کرمانشاه، به مردم زادگاهش، مهم ترین مدال تمام عمر خود را به حراج بگذارد. پسرک شوخ طبع و پرانرژی کمپ تیم ملی وزنه برداری، وقتی خبر زلزله در زادگاهش را شنید، می خواست شبانه اردو را ترک کند اما ماند تا جای دیگری، پرچم ایران را بالا ببرد و لبخند را بر لب مردم بنشاند. قهرمان قصه ما، درست چند روز مانده به شروع رقابت ها مصدوم شد اما برای کسی که از طلای المپیک به خاطر کمک به مردم می گذرد، عبور از مصدومیت و درد شدید، کار آسانی است. 

کیانوش رفت و چنگ در چنگ آهن انداخت، مدال نقره یک ضرب را ضرب کرد اما هر چه تلاش کرد، وزنه 212 کیلوگرمی با قهرمان کنار نیامد. انگار نه انگار که 212 کیلوگرم و 215 کیلوگرم را مثل آب خوردن درتمرینات بالای سر می برد و بر زمین می کوبید. وزنه های بی معرفت! قهرمان با نقره جهانی در وزن 85 کیلوگرم از روی سکو پایین آمد اما قلبش با این اتفاقات کنار نمی آمد. 

قهرمانی که مدال المپیک را داده بود، همچنان عزیز است. او با مصدومیت شاید نباید با وزنه ها در رقابت های جهانی می جنگید، بهتر بود به خاطر سلامتی خودش، بی خیال وزنه زدن می شد اما کیانوش اهل کم فروشی نیست. با وجود مصدومیت رفت و قبل از بالا بردن وزنه ها، قبل از به خطر انداختن سلامتی اش، فریاد زد: «فقط به عشق ایران». شاید امروز، کیانوش بدون مدال طلا، غرق در فکر است و به این می اندیشد که چه شد وزنه ها با یک وزنه بردار شیلیایی مهربانی کردند اما او باید بداند قلب یک ملت امروز به خاطرش می تپد. به خاطر او و سهراب مرادی که رکورد شکست، طلا گرفت و غم کیانوش را کاست.