۱-کیروش که مردان ملی را و «دار و ندار» فوتبالشان را خوب و کامل میشناسد، برای تبدیل تیم ملی به یک تیم قویتر، از چند جهت، حمله حسابشدهای را آغاز کرده است!
کیروش که میداند مردانش در کدام زمینهها کم دارند، ترسی از بالا رفتن سطح انتظارات و بیمی از اضافه شدن حدود توقعات مردمی ندارد! کیروش ضرورتی - از سر ترس- برای پایین آوردن انتظارات حس نمیکند. او در اقدامی که ۱۸۰ درجه مخالف این خواست و این نگاه است، حرفهایی را به میان میآورد که بیشخواهی و بلندپروازی را دامن میزند! سخنان کیروش، هم انگیزاننده است و هم مسئولیتآفرین! هم امیدوارکننده است و هم متضمن کوششی است بیوقفه!
کیروش میداند در جام جهانی، چگونه تیمی باید بود و برای «شدن» تیمی که مطلوب است، چگونه باید تمرین کرد تا صاحب ویژگیهای لازم و مطلوب شد! کیروش با سخنان جهتدار و بهخودآورندهاش، در کار تقویت کردن و ساختهتر نمودن، قدرت روحی و افزودن بر روحیه تیمی و ایجاد باور و اعتماد به نفس است! کیروش بیکار ننشسته است! کیروش به انفعال و بیعملی دچار نشده!
۲- برای تیم ملی، هرچه پیش آید، خوشآمدنی نیست و برای تیم ملی، باید به دست خود آینده محتوم را ساخت و پدید آورد! تیم ملی نیک آگاه است که باید به استقبال آینده برود! تیم ملی نیک خبر دارد که این روزها تا جام جهانی، وقت دست روی دست گذاردن نیست و نباید «دستدست» کرد و فرصتهای زمانی را که «فرّار» و گریزندهاند، از دست داد!
کیروش، نبردش را از فردای قرعهکشی در کاخ کرملین آغاز کرد! کیروش جهت نبردش علیه عادتهای قدیمی را، با وارد شدن به دایره حرف و با نقد تیم ملی و اشاره به خصوصیات دست و پاگیر تیم ملی مورد اشاره قرار داد!
کیروش در درجه اول از این یاد کرد و بارها هم به تکرارش نشست که وقت تنگ است! زمان اندک است! کیروش علناً گفت که فرصت زمانی ناچیز است!
جانمایه سخنان آقای کیروش، امید است! خواستههای او که باید مورد توجه همهجانبهای قرار بگیرند، همه نویدبخش روزهای بهترند و همه امیدوارمان میکند که میشود. «او» کلاس بازیهای جام جهانی را میشناسد و به سطح فوتبالی که در لیگ برتر ایران عرضه میشود، وقوف کاملی دارد. از این روی، به هفتهای یک روز برای تیم ملی بسنده میکند و از اردوهای ۲۴ ساعته، برای ریکاوری تیم ملی، طوری حرف میزند که انگار ویژهترین خواستهاش را درمیان میگذارد!
کیروش میداند که در لیگ برتر، میزان آمادگی حرکتی و حدود سرعت رایج دقیقاً چقدر است و در یک مقایسه روشن، به ضرورت کاستن از تفاوتهایی که به سود فوتبال ایران نیست، میپردازد!
کیروش که میداند «سِر» اصلی و «راز» مرکزی فوتبال، در دویدن و بیش دویدن است، مهارتهای تکنیکی وحید امیری را ممتاز میخواند و برتری «جوردی آلبا» را بر وریا غفوری، وزن حرکتی مرد کلیدی «تیکیتاکای» اسپانیا برمیشمارد. او میخواهد توان دویدن را در تیم ملی ایران بالا ببرد! دستکم تا یکسوم، آیا این زیادهخواهی است؟ آیا میتوان با این درخواست موافقت نکرد؟
۳- کیروش به برنامه غلط AFC اشاره کرده و به سنگاندازیهای کنفدراسیون فوتبال آسیا هم میپردازد و از ضرورت مقابله با این بساط فکری، که اصلاً به فکر توفیق همهجانبه فوتبال قاره نیست، سخن میگوید! کار ما در این میان چیست؟ ما چه وظیفهای برعهده داریم؟ به فکر پیشرفت خود بودن، یا برنامههای شیخسلمان و دار و دستهاش را اجرا کردن؟
از سردار آزمون، کریم انصاریفرد، قوچاننژاد، جهانبخش، کاوه رضایی، سامان قدوس و مهدی طارمی و نیز وحید امیری و مهدی ترابی، یک مجموعه تهاجمی لایق پدید آوردن یا سوختن فرصتها؟ یا به باد دادن موقعیتهای واقعی؟
چه باید کرد؟ در قبال استعدادی که در تیم ملی جمع شده و تلنبار شده، چه باید کرد؟ آیا نباید از سیدجلال و پورعلیگنجی و غفوری و میلاد محمدی و حاجصفی و ابراهیمی و دژاگه و عزتاللهی و کریمی و رامین رضاییان و... بهترین تیم ۱۰ ساله اخیر را ساخت؟ آیا نمیتوان ساخت؟ آیا بیرانوند، نباید در جام جهانی در سطحی جهانی بازی کند و بدرخشد؟ حرفهای کیروش را جور دیگری باید شنید! تیم ملی را، جور دیگری باید دید!
***
فرصت از دست رفت! فرصت پرداختن به روز اول هفته پانزدهم لیگ برتر از دست رفت! بازی خوب نفت آبادان را در اهواز، دیدیم و دربارهاش حرفی نزدیم یا از برد پارس جنوبی و سایپا و از نمایش سپیدرود و پرسپولیس، استقلال و سپاهان، پدیده با گسترش فولاد، تراکتورسازی و فولاد!
باشد برای فردا و روزهای دیگر!
