آخرين باري كه به يادگار رفتم مربوط به بازي تراختور-پرسپوليس بود؛ همان سالي كه مجيد جلالي سرمربي سرخپوشان تبريزي بود و علي دايي هدايت پرسپوليس را بر عهده داشت.
آن بازي با وجود سرماي هوا اما يادگار تقريباً پر از تماشاگر بود و پرشورهاي طرفدار تراختور براي تيمشان سنگتمام ميگذاشتند؛ ورزشگاه يك صدا تراختور را فرياد ميزد، فريادهايي كه لرزه بر اندام هر تيمي ميانداخت.
حال اما ظاهراً ديگر آن شور و حال سابق بين پرشورها نيست؛ در اين سالها بسيار ديدهايم حتي بازيهاي استقلال و پرسپوليس در تبريز با تراختور نيمي از ورزشگاه يادگار را هم پر نميكند.
حيف پرشورهاست. زماني حتي وقتي تراختور در ليگ دسته اول بود يادگار لبريز از تماشاگر ميشد حالا اما...
آيا پرشورها از فوتبال دلزده شدهاند يا اتفاقات سه، چهار سال اخير آنها را دلسرد كرده است؟
