ولی حالا مدتهاست که نگاهم به تولد تغییر کرده و صادقانه معتقدم تولد چیزی فراتر از مرگ است. روزانه میلیونها نفر به دنیا میآیند و از جمع ما پر میکشند و  اما افرادی هم هستند که به دنیا میآیند اما دیگر از جمعمان نمیروند. شاید جسمشان زیر خاک رفته و تمام شده اما روح و انرژیای که از خود به جا میگذارند تا همیشه ماندگار است. امروز سالروز تولد یکی از همان مردان است. مردی که آمد اما دیگر نرفت. چهرهای که ماندگار شد. با سلامتش، با عزت نفسش، با لجبازیها و حتی با اشتباهاتش. واقعاً حتی خطاهای ناصر حجازی بزرگ هم برایمان جذاب بود چون اشتباهاتی بود که خودش مرتکب میشد و برای انجام دادن یا ندادن آن هرگز هواشناسی نمیکرد و دنبال آن نبود تا ببیند باد از کدام طرف میوزد.

ناصر حجازی برای ورزش ما فراتر از یک نام است. مردی که برای نان خوردن، عزت خودش را نفروخت و برای بلند شدن هرگز شرافتش را زیر پا نگذاشت. ناصرخان به اندازهای بزرگ بود که احتیاج نداشت دیگران را به پایین بکشد. شاید دقیقاً به همین خاطر بود که خیلی از کوتولهها آرزویشان این بود تا زیر پایش بزنند و او را همقد خود کنند اما غافل از اینکه هیچکس با پایین آوردن دیگران بالا نمیرود.

امروز تولد ناصر حجازی است. چهرهای مؤدب، محبوب و دوستداشتنی که بالغ بر 6 سال است که دیگر خودش نیست تا در جمع کوچک خانوادهاش شمع تولدش را فوت کند. حجازی در تمام زندگیاش نه بادیگارد داشت و نه بادیگارد کسی میشد به همین خاطر دور و اطرافش شلوغ نبود اما آنهایی که کنارش بودند، واقعاً رفیق بودند. البته خیلیها هم بودند که دوست نداشتند موفقیت او را ببینند و بعضی از آنها در روز تشییع او چنان برای گرفتن زیر تابوت از همدیگر سبقت میگرفتند که گویی صاحب عزایند.

امروز هرکدام از دوستانت در دلشان برای تو تولد میگیرند و خانوادهات برایت شمع روشن میکنند. شمعهایی که هنوز روشن است. همیشه روشن است و تا ابد ماندگار میماند. تولد تو، تولدی دیگر است. تولدی همیشگی. تولدی برای همه سالها. دلمان برایت تنگ میشود اسطوره.