۱- علیاکبر طاهری که وعده داده بود با شرکت در برنامه ۹۰، اسرار مگو و رازهای بگو را به میان خواهد آورد و به پرسشهای گوناگون، در یک برنامه زنده پاسخ خواهد داد، دوباره بر سر قوز افتاد و یادش آمد که «تا مرد سخن نگفته باشد، عیب و هنرش نهفته باشد»!
عادل، گویا فرصت را از دست داده است و برنامه ۹۰، انگار که «رودست» خورده باشد! دیگر از سخنان بیمحابای هفته پیش خبری نخواهد شد و دیگر از فاشگوییهای برنامه قبلی، اثری، نه خواهیم دید و نه خواهیم شنید!
پرسپولیس، علیه پرسپولیس، گارد نخواهد گرفت و پرسپولیس خود را سوژه نخواهد کرد!
۹۰ با همه زرنگیاش، ۹۰ با همه فرصتطلبیاش، در این مورد، کم آورد و بازی خورد و مغلوب مصلحتاندیشی پرسپولیس شد! هم طاهری و هم هدایتی، خود را عقب کشیدند!
اشتغالافزایی برادرانه برانکو
۲- در پرسپولیس خبرهایی هست! سرتن چوک و پانادیچ از نفرات اصلی تیم مربیگری برانکو رفتهاند و جای خود را به نفرات تازهتری دادهاند! حتی در جانشینی سرتن چوک خبری از یک آشنا در میان است:
زلاتکو ایوانکوویچ! مردی که ناآشنا نیست! مردی که در برق شیراز قدیم - نه در برق جدید شیراز- مربی بوده است! مردی که بار اول حضورش در فوتبال ایران، حرف از این بود که برادر جناب برانکو ایوانکوویچ هم به شمار میآمد! برادر تنی! از یک پدر و یک مادر!
راست و دروغش به گردن راوی و بر ذمه راویان! همه جا حرف از این است که برانکو، «زلاتکو» را جانشین سرتن چوک خواهد کرد! تیمی که بر مبنای رفاقت و درک متقابل از «هماندیشی» شکل گرفته بود، یک گام عمیق به جلو برداشته و بر پایه برادری و «همشیری» بسته خواهد شد! در عالم همکاری عاطفی و روابط مبتنی بر احساسات، این یک گام به پیش و دو گام به پس است! چیزی در مایه فرار به جلو!
برانکو، هم اهل بخیه است و هم اهلیت فراوانی دارد، در زمینه زمانشناسی! او که خوب یار عوض میکند و از سلاح تعویض، استفاده کاملی به عمل میآورد، در به کار گماردن اقوام بیکار هم معرفت دارد و کم نمیگذارد!
پایان دوره کمکاری
۳- یک اصل وجود دارد که میگوید: ...سلمانیها چون بیکار میشوند، سر هم را میتراشند! عین کاری که در فوتبال ما رایج است! زمانی که مسابقهها به هر دلیل تعطیل میشوند و به تعویض میافتند، خودزنی در دستور کار قرار میگیرد!
بنابراین باید جام حذفی را غنیمت شمرد و به استقبال برگزاریاش در یکچهارم نهایی رفت! جایی که فیروز کریمی به دیدار جواد نکونام میرود و نیز استقلال تهران، دیداری از نوع پیکارهای تاکتیکی دارد با «ایرانجوان» بوشهر!
نکونام، برای تیم آقای کریمی، خوابهای چندی دیده است که پایان همهاش یک کابوس بیشتر ندارد: ... باختن و حذف شدن! خونهبهخونه برای برنده شدن در بابل، هرجور که لازم باشد، علیه گسترش فولاد تبریز بازی خواهد کرد و فشار خواهد آورد! باید صبر کرد و دید افکار لالیگایی جواد، برای او چه آوردهای خواهد داشت و در مصاف با مرد کهنهکاری چون فیروز کریمی چگونه از تجربیات حضورش در لیگ اسپانیا، استفاده خواهد کرد! نبردی میان دو نسل از پاسیهای ۴۰ سال اخیر!
مهمتر از نبرد خونهبهخونه با «گسترش فولاد» تبریز، بازی تکامل یافته استقلال تهران و ایرانجوان بوشهر را انتظار میکشیم! میخواهیم بدانیم وینفرد شفر، در ادامه اصلاحات اخیرش، استقلال را به کجا کشانده است!
میخواهیم بدانیم استقلال، به حل مسئله گلزنیاش، نائل آمده است؟! میخواهیم بدانیم، مربی آلمانی تیم آبیپوشان پایتخت، از کدام تدابیر و از کدام «باید»ها برای زدن گلهای بیشتر، ولو به یک تیم بوشهری، استفاده میکند!
فوتبال ما، دغدغه این بازی و جوابهای کلیدی سؤالهای اندکشمارش را دارد! فوتبال ما، چشم به راه پیروزی و توفیق، فوتبال دانسته است و دانستگی در بازیهای خود را، به بردهای تصادفی، ترجیح میدهد!
شفر، در تیم استقلال فقط یک مربی مجبور به پیروزی نیست! وی را میبینیم که در بزنگاهی مهم، نقش یک راهنما و یک راهگشا را دارد! مردی که اثری قاطعتر را از او میطلبیم!
باید برد والسلام
۴- استقلال و پرسپولیس، در جام حذفی کار دارند و این هر دو، در لیگ آسیا پرکارها برای انجام دارند!
دعوای حقوقی با AFC که از اربابش - عربستان سعودی- حمایت و پاچهخاری میکند، یک بحث است، بحث دیگر به جدال بیپایان با الهلال و الاهلی و النصر و الوصل و الاتحاد و انواع «ال»های دیگر است که مأموریت استقلال و پرسپولیس را درجه اول مینماید!
استقلال و پرسپولیس وظایف «فرامرزی» و مأموریتهای بینالمللی خود را باید جدیتر بگیرند!
شفر و برانکو، در لیگ آسیا، دو مرد برتر و دو برنده همیشگی باید باشند! نوکرصفتی AFC و گوش به فرمان بودن اهالی کنفدراسیون آسیا، «این باید» را سر راه فوتبال ما قرار داده است! باید برنده شد! باید برد! هم دعوای حقوقی را، هم پیکار میدان را.
