به مسائلي در اين رشته بپردازيم كه از هر نظر ساختار ملي فوتبالمان را بهبود ميبخشند و باعث رشد واقعي فوتبال ميشوند. اگر الان تيم ملي در مسير مستقيم حركت ميكند و دغدغهاي از اين نظر براي مديران فدراسيونش ندارد بايد اين موضوع را به فال نيك گرفت. بايد به دغدغههاي ديگر و زيرساختها پرداخت. ما بايد از حالا به فكر روزي باشيم كه جام جهاني تمام ميشود و دوباره فوتبال به حالت عادياش برميگردد. اگر امروز زيرساختهاي فوتبال را درست نكنيم و باشگاههايمان را از نظر مالي و اداري به راه راست نبريم در نهايت باز هم بايد به دور باطلي كه داشتيم برگرديم. اگر امروز AFC به فوتبال ايران سختگيري ميكند براي اين است كه انبوه شكايتهاي رسيده از فيفا كه رونوشتش براي AFC هم ارسال ميشود را دريافت كرده و از بينظمي مالي در ايران مطلع شده است. البته اين فقط معطوف به ما نيست و كشورهاي منطقه همگي به اين درد دچار هستند. وقتي سازمان ليگ و فدراسيون فوتبال نظم درستي به باشگاهها نميبخشند تا در موعد مقرر پول بازيكنانشان را بپردازند همين ميشود. مادامي كه باشگاه بيحساب و كتاب قرارداد ببندد و نگرانيای بابت پرداخت بدهيهايش نداشته باشد همين ميشود. اين روش باشگاهداري به وجود نميآيد مگر با بينظميهايي كه در مباحث مالي باشگاههايمان داريم، اين وضعيت به وجود نميآيد مگر به واسطه بيانضباطيهاي مالي باشگاهها و اين شرايط به وجود نميآيد مگر آنكه مدير بداند نبايد به كسي پاسخگو باشد. اغلب باشگاههاي دولتي يا وابسته به دولت در اين قبيل موارد در خط اول بدهكاران هستند و در رديف دوم هم باشگاههاي اندك خصوصي كه با ته كشيدن منابع ماليشان در پرداخت پول اعضاي تيم درمانده شدهاند. بايد از اين اتفاق وام گرفت و آن را فرصتي براي بازيابي فوتبال در راه رسيدن به ثبات در نظر گرفت، به اين اميد كه مشكلات كمكم به پايان برسند. رفتن به جام جهاني نبايد صرفاً يك سرگرمي براي فوتبال ايران باشد؛ سرگرمي هست ولي براي مردم عادي. مديران فوتبال بايد در جمع برترين كشورهاي دنيا به لحاظ ساختار فوتبالي سراغ دلايل موفقيت آنها را جويا شوند و سيستمي كه در فوتبال آنها ميبينند را در داخل پياده كنند. جام جهاني جاي تفريح نيست بلكه بزرگترين دانشگاه فوتبال است.