فارغ از بحث گل نزدن و گل خوردن، نفت را تیمی باانگیزه، باوجود و بالیاقت دیدیم و وقتی سوت پایان خورد و فراز کمالوند آن حرفها را علیه باشگاه گفت، تازه به راز این همه انگیزه در وجود نفتیها پی بردیم. استراتژی فراز، استراتژی درستی بود؛ اگر ببازیم و اعتراض کنیم، حرفهایمان چیزی فراتر از توجیه به حساب نمیآید اما اگر ببریم و اعتراض کنیم، حرفمان به دل همه مینشیند... دیروز دقیقاً همین شد، هم فوتبال نفت به دل همه نشست و هم حرفهای فراز کمالوند که البته دربارهاش گفته میشود چون با تیم بعدیاش توافق کرده و پشتش گرم است، اینگونه به سیم آخر زد.
کاری به پشتگرمی فراز نداریم. اصل موضوع، نحوه حمایت کمالوند از شاگردانش است. یکی برای همه، همه برای یکی دقیقاً همین است. یک تیم برای سرمربیاش جان میدهد و بعد سرمربی پای تیم میایستد. یکی از راههای رسیدن به موفقیت در ورزشهای گروهی، همین است...
از آینده نفت آبادان بیاطلاعیم، فردای نفت را با توجه به اعتراض تند دیروز نمیتوان حدس زد اما حیف است آبادان، برزیل ایران درگیر اختلافهای درونی باشد.
یکی دیگر از مسیرهای رسیدن به موفقیت، حفظ اتحاد حتی در صورت اختلاف است... آیا نفت از امروز به این راه برمیگردد؟!
