چندین دهه است به شکلهای مختلف رژیم اشغالگر قدس را از قاره آسیا در ورزش بیرون گذاشتهاند. سیاست کلی ورزش هم اینچنین است که رژیم اشغالگر برود در قاره اروپا تا خیال ورزش در قاره راحت باشد. این روزها بحث روبهرو نشدن با ورزشکاران این رژیم در رشتههای مختلف ورزشی المپیک و جهانی بالاست و کمیته ملی المپیک (IOC) شدیداً روی آن متمرکز شده است. شرایط حساستر و به نوعی خطرناکتر شده است و شاید حاضر نشدن و به نوعی روبهرو نشدن با ورزشکاران رژیم اشغالگر با واکنشهایی مواجه شود. حرکت انساندوستانه کریمی، کشتیگیر امید ما در افکار جهانی به شکل یک مسئله مهم جلوهگر شد اما کمیته بینالمللی المپیک نیز در نشست کمیته درونی و متمم خود تصمیماتی را در مورد تیمها، رشتهها، فدراسیونها و قهرمانان قصد دارد اعمال کند. فدراسیون کشتی ما در تیررس این حرکت و تصمیم تند IOC قرار گرفته است. این بار حالت هشدار و تذکر ندارد و کلیت فدراسیون کشتی در خطر محرومیت است. شاید این نگاه به دیگر رشتههای ورزشی ما نیز در المپیک بشود و در رشتههای گروهی و انفرادی دیگر نیز با محرومیتهایی روبهرو بشویم. هرچند حرکت قهرمانان ما شجاعانه و جسورانه بوده است اما کمیته بینالمللی المپیک روی این موضوع حساس شده است. لذا مسئولان کمیته ملی المپیک، وزارت ورزش، وزارت امور خارجه و بقیه ارگانهای در ارتباط، باید طرح و دکترین خود را در این مورد خاص به مشورت بگذارند و چارهای بیندیشند. مسلماً کمیته ملی المپیک ما بهتر میداند که در چنین مواقعی چگونه موضعگیری کند و یا استدلال نماید تا ورزش ما دچار محرومیت نشود. خبرگزاری ایسنا با اشاره به این موضوع مینویسد: مبارزه نکردن با حریف رژیم اشغالگر قدس موضوعی است که ورزشکاران ایرانی نمیتوانند از آن سر باز بزنند و مسابقه ندادن با نمایندگان این رژیم تابع سیاستهایی است که فراتر از تصمیمگیری فدراسیونهای ورزشی و حتی وزارت ورزش است. اما علنی شدن این موضوع و مسابقه ندادن ورزشکاران با نمایندگان رژیم اشغالگر، ورزش ایران را در مجامع بینالمللی گاهی با مشکل مواجه ساخته است که در آخرین مورد، اتحادیه جهانی کشتی به پرونده اتفاقات مسابقههای جهانی زیر ۲۳ سال ورود پیدا کرده است و فدراسیون کشتی ایران باید به دنبال راه حلی باشد تا از این مشکل به سلامت عبور کند چرا که از یک سو امکان مسابقه دادن با نمایندگان صهیونیستی وجود ندارد و از طرف دیگر مسابقه ندادن نیز برای ورزش ایران در مجامع خارجی تبعات دارد.

محرومیت کشتیگیر یا مربی و در مراتب سختگیرانهتر محرومیت یا تعلیق فدراسیون ایران از جمله مواردی است که ممکن است اتحادیه جهانی رأی به آن دهد بنابراین از فدراسیون کشتی ایران انتظار میرود با ادلهای محکمهپسند به مواجهه با این موضوع بپردازد تا اتفاقات اخیر خدشهای به ورزش اول ایران وارد نکند. در این میان باید دید فدراسیون کشتی و در رأس آن رسول خادم که نفوذ زیادی در اتحادیه جهانی دارد، چگونه این موضوع را حل و فصل میکند و یا حداقل رأی صادره هزینههای زیادی برای کشتی ایران نداشته باشد.

اما بیتردید مسئولان اتحادیه جهانی از حالا خیلی دقیقتر تمامی مسائل داخلی کشتی ایران را پیگیری میکنند و متولیان سیاست و ورزش کشور در این راه باید همراه با فدراسیون کشتی ایران تدبیری بیندیشند تا کشتی ایران بتواند از این گذرگاه حساس عبور کند.