میترسم و میلرزم از زنده ماندن. اینکه زلزله بیاید و دوباره همه زندهگیام (!) را ببرد و باز من زنده بمانم. همانطور که بعد از 5 دی ماه 82 ماندم.

اتفاقاتی که در آن دوران رخ داد هیچوقت از ذهنم پاک نمیشود. علی پروین به من میگوید از زلزله نمیترسم اما من یکی میترسم.

عشق، خاطره، جگرگوشه، ششدانگ صدای ایرج و همه و همه را به جنون طبیعت باختم. روح و عقل از بدنم جدا شد و متأسفانه زنده ماندم!

زلزله همین نزدیکیهاست. صدای پایش را شنیدم. گسل ماهدشت، ملارد یا هر جای دیگری؟ چه فرقی میکند! میترسم زنده بمانم. بعد از بم 29 ساله بودم و الان 43 ساله و دیگر توانش را ندارم به شرایط غیرعادی بروم و دوباره برگردم و عادی شوم! پس ایستاده و با صدای بلند فریاد میکشم: «خدایا نمیخواهم زنده بمانم اگر قرار است همان تلخیها را تجربه کنم.»

اینکه زنده بمانم، تنها بمانم و مرگ به من پشت کند و عزیزانم را با خود ببرد. دیشب همه خوابیدند و من تا صبح بیدار ماندم. چهار، پنج، شش بار یا شاید هم بیشتر به پسرم سر زدم. نمیتوانستم آرام شوم. تن و بدنم میلرزید از زنده ماندن و تنها شدن...

از آن بدتر شوخیهای شانه تخممرغی با زلزله است. پدیدهای که اصلاً و ابداً با کسی شوخی ندارد. کاملاً جدی است. میآید، میبرد و زنده به گور میکند.

تازه داستان بعد از زلزله آغاز میشود. اینکه اسامی و خاطرات مردههایت را بشماری. اینکه احساس نیستی و نابودی کنی و فرقی هم نمیکند: مهدی یکتا باشی یا یک فوتبالیست مشهور و پولدار!

زلزله نیست و نابود میکند. من داغدیده زلزله هستم. چه خوب میشد میتوانستم افکار خودم را به یکی بفهمانم. یک چیزهایی هست که نمیتوان به دیگری فهماند. چرا؟

مسخره میکنند، میخندند و شوخی میکنند. نمیدانند زلزله وقتی بیاید با کسی شوخی ندارد.

پول، شهرت، اعتبار، مال و مکنت و حتی عشق را هم با خود میبرد. تو میمانی و تل مشکلات. تو میمانی و تل آوار و نومیدی و یأس.

چه ورطه هولناکی است. خندهدار است؟ به خدا نه!

همه از مرگ میترسند و من از زندگی سمج خودم. همه از مرگ میترسند و من از زنده ماندن و... دیگر نای نوشتن هم ندارم.

دوستان، من زاده زلزله هستم. پس حرفهایم جعلی نیست. از سر بیسوژهگی نیست و مدتها هم میشد چیزی در خصوص زلزله ننوشتم اما امروز نوشتم تا فقط بگویم:

لطفاً امید بدهید، امید بفروشید و با زلزله شوخی نکنید که اصلاً شوخی ندارد.