طبیعتاً در تمام پدیدههای اجتماعی از جمله ورزش و فدراسیونهای آن انتخابات آزاد بهتر است و سهم عدالت نیز داده میشود اما سؤال اینجاست که در انتخابات آزاد و در جامعه فعلی ما شخص و نامزدی که رأی میآورد قادر است با توان سیاسی، اجتماعی و حتی مالی خود امورات فدراسیون را بگرداند؟ این فرضیه یا دکترین در دیگر کشورهای جهان هم مصداقهای درستی دارد. از چند کشور اروپایی بگذریم در بقیه ممالک هم کمتر اتفاق میافتد که یک فرد آزاده بدون حمایتهای سیاسی و مالی بتواند در مقام ریاست خود دوام بیاورد، فدراسیونها که جای خود دارد. در همه پستهای وزارتی و پایینتر از آن نیز نفرات برگزیده از دستهبندیهای سیاسی و حزبی و سازمانی بیرون میآیند. کدام یک از مدیران ما در جای خود ایستاده بودند و یا ایستادهاند، لیاقتها، تواناییها، تخصصها معنایی ندارند. در ورزش که واویلاست و اکثر پستهای کلیدی تنها روی رابطه سیاسی به افراد سپرده میشود. به دولت قبلی برگردید و ببینید رؤسای ورزش و کمیته ملی المپیک چه کسانی بودند. کم اتفاق افتاده است یک شخصیت ورزشی چون قرهخانلو و هاشمی متخصص در رشته خود در پستهای کلان ورزش دوام بیاورند. هر رئیسی در ورزش با تغییر دولت رفته است و زندگی را در مسائل اقتصادی جستوجو کرده است. اعتراضها به انتخابات کاملاً بهجاست و انتخابشدهها حتماً رئیس مورد نظر دستگاه و ورزش و دولتند. گاه این گرایش و خواسته به گونهای است که شخص و رئیس انتخابشده با رأی عجیب و کامل رأیدهندگان انتخاب شده است. در کشتی و والیبال این اتفاق به شکل واضح روی داد و در دیگر فدراسیونها نیز چنین بود و راه نیز همین است. تا برگزاری انتخابات آزاد، رسیدن به نقطه دموکراسی ورزش فاصله طولانی است و باید این مدیریتها را از قبل طراحی نموده و رئیس را تعیین کرد و رأیها را هم رنگی نمود و از هرج و مرج جلوگیری کرد. این تنها راه باقی مانده برای پیش رفتن است.