بانوان ايراني تصميم گرفتهاند به هر طريق ممكن راههاي ورود به ورزشگاهها را براي خود بگشايند و در اين ميان تغيير چهره و شبيه مردان شدن را سادهترين راهكار يافتهاند در حالي كه تماشاي فوتبال با هويتي جعلي و ظاهري كه هيچ شباهتي به شما ندارد و فريادي كه از ترس افشاي جنسيت در گلو خفه ميشود چه جذابيتي ميتواند داشته باشد؟ با هزار دلهره و در ميان ازدحام جمعيت گيتهاي كنترل را ميگذرانيد و نهايتاً در جايگاه، كنار هزاران هوادار قرار گرفته و سهيم ميشويد، از آنچه ميگويند و ميشنويد تا جايي كه مجبور ميشويد گوشهايتان را دو دستي بچسبيد بلكه ذهنتان براي لحظهاي از آن جو سنگين فحاشي و ناسزا فاصله بگيرد. شعارها و بد و بيراه شنيدن را ميتوان تحمل كرد اما وقتي كار به چوب و چماق و كتكاري برسد چه ميكنيد؟ با بوقچيهاي زبان نفهم كه آتشبيار معركه اختلافاندازي و سنگپراكني به تيم و طرفداران تيم رقيب ميشوند چهكار خواهيد كرد؟ آيا با الصاق مشتي موي درهم و برهم روي صورت، قدرت و قوت واقعي يك مرد را هم در خود ايجاد كردهايد كه در مواقع لازم توان دفاع از خود را داشته باشيد؟ خواهرم؛ فوتبال بيرحم است و مردان جامعه ما بيرحمتر! در استاديومهاي ما براي ورود شما فرش قرمز پهن نميكنند بلكه ردي از خون بر جاي خواهند گذاشت تا جهلشان را بيشتر به رخ بكشند. براي باز شدن درهاي ورزشگاه به روي شما نياز به مادراني است كه فرزندان تازه زاده و فرهنگ و غيرت و حيا را از همان شيرخوارگي به ايشان بياموزند. آنچه اين روزها بيشتر در جاي جاي جامعه ما به چشم ميخورد فرزنداني هستند كه گويي هيچ تربيت صحيحي را براي رسيدن به اجتماع طي نكردهاند. فضاي مجازي و عمومي ما لبريز از خشونتهاي كلامي و پرخاشگري است. در چنين جامعهاي تنها مأمن و حافظ هر شهروندي به خصوص بانوان محترم خانوادهها هستند.