به گزارش خبرورزشی، داستان زندگي ماريك وِروورت (Marieke Vervoort) يكي از سختترين و دردناكترين داستانهاي دنياي ورزش است و متأسفانه پرونده اين داستان به زودي بسته خواهد شد چراكه اين ورزشكار 38 ساله و پارالمپيكي بلژيكي درخواستش را براي اوتانازي (مرگ خودخواسته) ارائه كرده است.

زماني كه ماريك 14 ساله بود، پزشكان يك بيماري تدريجي و غيرقابل درمان را در او تشخيص دادند و روند اين بيماري به نحوي است كه روز به روز بدتر ميشود و در طول اين پروسه طولاني و سخت، حسابي او را اذيت كرده است.

از همان سنين نوجواني، ماريك گهگاه بيهوش ميشد و دردهاي زيادي را در پاهايش احساس ميكرد و براي كاستن شدت اين دردها، درمانهاي سخت و دردناكي را انجام ميداد. به رغم تمام اين مشكلات، او ورزش كردن را راهي براي فرار و دور شدن از اين بيماري ميدانست و آنقدر در دنياي ورزش پيش رفت كه به موفقيتهاي بزرگي رسيد.

در سال 2009، زماني كه او سي ساله بود، براي اولين بار از رؤيايش براي اوتانازي صحبت كرد و يادآوري كرد كه وقتي اين كار را ميكند كه شرايط فيزيكياش ديگر به او اجازه شركت در رقابتهاي ورزشي را ندهد. او حسابي روي موفقيتش در دنياي ورزش تمركز داشت و توانست مجوز حضور در بازيهاي پارالمپيك لندن را كسب كند. در سال 2012 او سوار بر ويلچر به مدال طلا و نقره رسيد و توانست در مسابقات دوي 100 و200 متر موفق شود و همين انگيزه براي ادامه اين روزهاي دلنشين و موفق در دنياي ورزش كافي بود.

به رغم جديتر شدن و سختتر شدن بيمارياش، در سال 2015، او توانست در مسابقات دوي 200 متر دوحه قهرمان دنيا شود و ركورد 35/9 ثانيه را از خود به جاي گذاشت و در تابستان سال 2016 توانست در دومين حضورش در مسابقات پارالمپيك دوباره به مدال برسد. قبل از سفر به ريودوژانيرو او در صحبتهايي گفت: «ريودوژانيرو آخرين رؤياي من است و اميدوارم كه بتوانم كارنامه ورزشيام را با فتح مدال ببندم. حالا مدتي است كه به اوتانازي فكر ميكنم.» و مجدداً موفق شد تا در اين مسابقات هم به مدال برسد و در دوي 400 متر مدال نقره را به گردن آويخت.

بازيهاي پارالمپيك 2016 ريو، خداحافظي رؤيايي اين ورزشكار بلژيكي بود و متأسفانه بعد از آن روند بيمارياش بد و بدتر شد و در ماههاي اخير حالش به شدت به وخامت گرائيده. او در گفتوگو با تلگراف با تشريح حال و روزش گفت: «نميخواهم بيشتر از اين سختي بكشم. برايم خيلي سخت است. هر روز بيشتر افسرده ميشوم. هيچ وقت اين حس را نداشتم ولي بيشتر از اين ديگر نميتوانم.»

ماريك وروورت چند ماهي است كه در بيمارستان دانشگاه بروكسل بستري است. بدنش از شكم به پايين فلج شده و انگشتانش هر روز كمتر از قبل حركت ميكنند. از ماه سپتامبر او بخشي از ديدش را از دست داده و نميتواند بيشتر از 4 ساعت متوالي بخوابد و به ندرت ميتواند چيزي بخورد.

به گفته او پزشكان هم نميتوانند بيش از اين به او كمك كنند: «يك متخصص اعصاب در طول شب كنار من ميماند تا در بهبود دردها و اسپاسمهاي عضلاني در كنارم باشد. او به من گفت كه اينها حملات عصبي نيست، بلكه بدن من است كه فرياد ميزند: همه چيز تمام شده.»

قبل از المپيك 2016 ريو، وروورت اعلام كرد كه هنوز زمان مردنش نرسيده ولي بعد از فتح مدال در كنفرانس خبري گفت: «وقتي زمانش برسد، وقتي روزهاي بدم بيشتر از روزهاي خوبم باشد، در آن زمان، اوراق اوتانازي را امضا ميكنم ولي هنوز آن زمان نرسيده است.» اما حالا او تصميم گرفته كه به اين درد و رنج پايان دهد. قانون مرگ خودخواسته يا اوتانازي از سال 2012 در بلژيك تأييد شده و حالا اين ورزشكار صاحبنام تمام مراحل قانوني اين اقدام را پشتسر گذاشته و دو پزشك هم مدارك پزشكي او را تأييد كردهاند تا اين پروسه هرچه سريعتر طي شود.

تصميم او جدي است و ميداند كه دكتر ويم ديستلمانس كه بارها در ماههاي اخير جان او را نجات داده، مسئوليت و مأموريت انجام اين كار را عهدهدار خواهد بود. حالا او منتظر آن است تا بداند كه چه روزي اين اتفاق خواهد افتاد: «تعيين كردن يك تاريخ مشخص خيلي سخت است. هر زمان كه با پزشكان صحبت ميكنم، از من ميپرسند: مطمئني ماريك؟ واقعاً مطمئني؟»