به گزارش خبرورزشی، پژمان راهبر نوشت: «اگر خودكشي مهمترين كاري باشد كه شادروان تختي در حد خود كرده باشد ، فكر كنيم به لحظهاي كه او احيانا دستش ميلرزيد و زندگي را در اتاق ساكت هتل آتلانتيك ادامه ميداد. آن وقت تختي چه چيزي بود جز يك قهرمان بزرگ با كولهباري از افتخارات، طلاي المپيك و احتمالا يك دوره مربيگري تيم ملي و شما فكر كن كمي بالاتر، حداكثرش رييس فدراسيوني و چيزي در همين حد.
غلامرضا تختي ، با همه سجايا و مشديگري و پهلوان منشيهايش ، بيش از اين حرفها به خودكشياش مديون است ، پاياني كه يكي از مهمترين آغازهاي تاريخ ورزش ماست . وقتي كه ما مانديم و صدها عكس و چهرهاي كه هرگز پير نشد و به چاقي و پيري و زشتي طبيعي گذر عمر نرسيد. حتي حرفهاي نادرستي كه ممكن بود بعدها به زبان بياورد با او مدفون شد و در حنجرهاش ماند. اين جانمايه علاقه بيحد و حصر به غلامرضا در دوراني است كه قهرمانها هرگز نميتوانند در يك دوره زماني طولاني محبوب مردم بمانند، حداقل به اين دليل كه به قدر كافي انسان هستند تا مثل همه، همه سرطلاييها و پا طلاييها و عقابها و يلها ، مقابل اين خصائل طبيعي زانو خم كنند.
تختي مهمترين اسطوره ورزشي نسل ماست ؛ چهره فراموشنشدني همه هفدهم ديها، كه تا ابد يادش خواهيم كرد اگرچه هيچ خاطرهاي او نداشتهايم وكم سنتر از آن بودهايم كه تصويري از زيرگيريها، كشتيهاي تكنيكي و نبردهاي بزرگش در يوكوهاما و ملبورن داشته باشيم. او مربوط به دورهاي است كه هنوز دوگانه جاوادنگي و فنا همراه ورزشكاران نبود؛ آنهايي كه بعدها در وسوسه عكس و مصاحبه و اشتهار و از اين قبيل، پرده از رخ كنار زدند و به صف معمولي ها پيوستند. آنهايي كه پير شدند و نسل به نسل به صندوقچه خاطرات رفتند؛ حتي مهمترينهايشان يكي مثل عبدالله موحد كه با شش طلاي جهاني و المپيك حالا كي يادش ميآيد روي تشك چه اژدهايي بود.
اگر فكر ميكنيد در تاريخ ايران ورزشكاري بزرگتر از تختي نداشتهايم خطا ميكنيد. راز تختي مهیب تر از اين حرفهاست؛ اين كه ما در ورزش كمتر وزشكاري داشتهايم كه شهامت داشته باشد و پايان خود را رقم بزند، تازه آنها از ميدان فوتبال و تشك و سالن دل نميكنند و تختي مست از شوكران در لحظهاي كه تصور ميكرده از اين بدتر نخواهد شد، كارش را تميز و بيصدا به اتمام رسانده و با زندگی وداع کرده است .حالا و بعد از دههها سكوت و البته قتل جلوه دادن اين خودكشي، بايد گفت عجبا زيري كه تختي از خودش گرفت. فرو كوفت و به پا خاست. مرد و زنده شد. جاوادنه ماند تا همه هفدهم دي ها که ابن بابويه را جارو ميكنند.»
