از خياباني كه فرعي آن را پيچيديم، نامش تختي بود. از مقابل ورزشگاهي كه عبور كرديم، اسمش تختي بود.

هنوز هم اين نام عزيز را در همه جا ميبينيم. اين سؤال هميشه در ذهنمان جرقه ميزند كه تختي چه كسي بود؟ او چقدر سيماي اساطيری داشت و دليل زنده بودن تمام عكسهايش بعد از 50 سال چيست؟

يك استدلال قديمي در اين زمينه حكم ميكند چون او زود از دنيا رفت در غبار زمان به چهرهاي دوستداشتني تبديل شد.

عدهاي تحليل ميكنند اگر تختي زنده ميماند محبوبيت امروز را نداشت اما در هيچ جا، محبوبيت تمامنشدني يك ورزشكار را اينگونه نقد نميكنند. همه سعي ميكنند با چهرههاي اساطيري كشور خود عشق كنند؛ حال خوبي كه با ديدن عكسهاي تختي و خواندن داستانكهاي او به آدم ميدهد، در ورزش بيتكرار است.

اگر جهانپهلوان تختي را علي حاتمي فرصت ميكرد و ميساخت، چه ميشد؟ ديشب فرصتي دست داد تا فيلم جهانپهلوان با روايت بهروز افخمي را ببينيم.

تحقيقاتي كه در ماجراي هتل آتلانتيك در اين فيلم شده بود، جذابيتهايي داشت اما كاش ديالوگهاي پرطمطراق و تصاوير علي حاتمي بر آن اثر مينشست. افسوس كه فرصت از هر دو دريغ شد؛ هم جهانپهلوان و هم مرحوم حاتمي...