در ورزشهاي فردي وقتي يك ورزشكار، ركوردي را ميشكند يا صاحب آن ميشود معنايش مدال طلا و قهرماني است زيرا كسي كه ركورد زده يعني بهترين امتياز را آورده و صاحب عنوان جهاني يا المپيك شده است اما در ورزش تيمي چه معنايي دارد؟ گاهي اين امر در قالب تيم اتفاق ميافتد كه اثر خاص خودش را به همراه دارد و گاهي امري انفرادي بوده كه اثرش نيز متفاوت است. مثلاً تيمي كه يك سال است در هيچ بازي خارج از خانه نباخته، يا همين تيم ملي فوتبال ايران كه در يك دورۀ طولاني خوشبختانه باختي را تجربه نكرده و مواردي ديگر از اين دست كه در جاي خود قابل بحث است اما ركوردهاي انفرادي از قبيل ركورد كلينشيت، ركورد تعداد قهرماني يك بازيكن در تيمهاي مختلف، ركورد بيشترين گل زده و... تعبير و تفسير متفاوتي دارد. در ورزشهاي انفرادي ركورد شكستن حتماً پيروزي و قهرماني است اما در ورزشهاي گروهي بسياري از ركوردداران فقط به همان دلخوش هستند و بويي از افتخارات ديگر نميبرند. مثلاً همين تيم ملي فوتبال كه عرض كردم سالهاست در آسيا چه در سطح باشگاهي، چه در سطح جام ملتها به هيچ توفيق قابل توجهي نائل نشده يا حتي مثل سالهاي قبل بازيكني نداريم كه در سطح ليگهاي اول اروپايي بازي كند. نميخواهم بگويم ركورد زدنهاي اين چنيني بيارزش است بلكه مقصود اين است كه بايد ببينيم اولاً اين ركوردها چگونه حاصل شده و ثانياً به چه كاري ميآيد؟ به عنوان مثال وقتي بيرانوند، حسيني و برخي ديگر از دروازهبانهاي ليگ در بازيهاي زيادي گلي دريافت نميكنند شايد براي آنها پيام خوبي باشد ولي براي ليگ ايران نشان مناسبي نيست كه ميتوان از آن ركود گلزني و پايين بودن ميانگين گل زده در بازيهاي ليگ را برداشت كرد.