این یک واقعیت غیرقابل انکار است که کمتر تیمی پتانسیل مردمی، تاریخی، منطقهای و صنعتی تراکتور را دارد و حتی تیمهای بزرگ تهرانی نیز این توانمندی نیروی بالقوه را هرگز نداشته و ندارند. جنس علاقهمندی تبریزیها یگانه است و به جرأت میتوان گفت در نوع خود خاص است و میتوان از آن تفسیرها و تعبیرهای پرمعناتری برایش پیدا کرد. کافی است به ریشههای تاریخی شهر تبریز برگردید تا نقاط پیوندی حس مردم این دیار را بیشتر به تیم خود پیدا کنید. سنگ بنای تبریز به دوران اشکانی و ساسانی برمیگردد. تبریز یکی از پایتختهای بزرگ و طولانی در تاریخ ایران بوده است و مرکز شعلهوری انقلاب مشروطه. آیا با این قدمت تاریخی شهر تبریز نباید تیمی در خور و شأن تاریخی شهرش داشته باشد؟ تراکتورسازی یا تراختور نام خوشلحن و پرطنینی برای آذریهاست که طی سالهای اخیر میتوانست به یک قدرت اول در فوتبال ما تبدیل شود. دغدغهها و نگرانیهای تنگنظران اجازه نداد تراکتورسازی رشد طبیعی خود را طی کند. هراسهای بیمورد و هزاران ناگفتههای دیگر که بماند برای آینده. تراکتوسازی این روزها حال خوشی ندارد و آنگونه که انتظار میرود نیست. شاید یحیی گلمحمدی موقعیت آذربایجان – تبریز و تراکتورسازی را درک نکرده بود که در تراکتورسازی تنها فوتبال نیست و باید به تمام مسائل این تیم آگاهی داشته باشی و یحیی گلمحمدی چندان اهلش نبود و به همین خاطر به دلیل موقعیت تعریف شده اجتماعی باید از این تیم جدا میشد. مسئولان تیم به درست به طرف مصطفی دنیزلی گرایش پیدا کردند. مرد 68 ساله فوتبال ترکیه، عضو تیم ملی ترکیه، مربی 11 باشگاه در ترکیه، آلمان و ایران که در سال 2000 یازدهمین مربی برتر جهان شناخته شد. او سابقه مربیگری در پاس و پرسپولیس را هم دارد و در این سن و سال میتواند تمام تجربه خود را برای رساندن تراکتورسازی به بالاترین نقطه فوتبال ایران به کار ببندد. این اتفاق باید تحت هر شرایط مالی برای باشگاه بیفتد تا فضای داخلی تیم دچار تغییر و تحول شود. آمدن  یک اسم بزرگ چون دنیزلی این عزم را به وجود خواهد آورد تا آذربایجان به طراوت روزهای بهاری خود بازگردد.